Asistencia continuada coordinada de urxencia médica
A atención especializada salgue do hospital
Ao chamar ao teléfono de emerxencias e comprobar que aos 5 ou 6 minutos entran en casa tres acodes vestidas de verde, a reacción entre asombro e susto adoita ser frecuente.
Cada un en mánoa bolsa, varios aparellos, bombona de osíxeno, etc. Cando o leva, desde alí entran preguntando se chamaron ao hospital e onde está o enfermo. Inmediatamente despois de superar a primeira reacción e antes de chegar ao hospital, ao ver que se lle ofrecen os principais coidados no mesmo lugar onde se atopa, tamén adoita ser frecuente que se inicie a relaxación progresiva.
Ademais da historia clínica e a exploración, podemos realizar moitas probas que poden axudar, incluíndo o electrocardiograma. Tamén podemos obter tratamentos como fármacos, osíxeno, soros, cardioversión de arritmias letais, respirador... Cando a propia situación require outra cousa (análise, radiografías, observación, hospitalización...) o paciente é hospitalizado.
Con todo, neste caso pérdese o tempo e pídese que o paciente sexa trasladado ao hospital canto antes. Afortunadamente, cada vez son máis os que entenden que se trata dun servizo especial que pode ofrecer sistemas de atención moi avanzados no lugar do accidente ou enfermidade, que un simple sistema de transporte.
Equipo profesional
Cando imos ao hospital, non dubidamos de que alí os profesionais fágannos caso. Fóra diso, consideramos normal polo a disposición do voluntariado. Hai que ter en conta que despois dun accidente grave a primeira hora (non se lle di en balde a “hora dourada”) é a máis importante e é entón cando se producen a maioría das mortes.
É certo que en moitos casos a morte é inevitable, independentemente do tratamento, pero nos casos nos que se poida facer algo, o coñecemento, a experiencia e os medios técnicos son fundamentais. O mesmo pode ocorrer en casos de insuficiencia respiratoria, infarto agudo de miocardio (IAM), parada cardiopulmonar (RCP) ou causas similares que fagan que o hospital quede demasiado lonxe. A primeira tarefa é evitar a morte e tamén é moi importante que o enfermo chegue ao hospital en condicións adecuadas paira acelerar a súa recuperación.
Os modelos de servizo varían en función do persoal da ambulancia. Nun vértice colócase o modelo dos EEUU e no outro o modelo do Estado francés. Na primeira asisten os “paramédicos” con diferente nivel de formación e una vez estabilizada a situación do paciente, é trasladado sempre ao hospital. No segundo, os médicos e enfermeiras que traballan no propio hospital asisten e solucionan o problema nos casos nos que sexa posible; se isto non fose posible, o paciente será trasladado ao hospital e atendido polo mesmo persoal.
Na Comunidade Autónoma do País Vasco temos un modelo mixto. A Unidade Móbil de Atención Especial (UAI) está formada por persoal auxiliar, enfermaría e persoal médico. O axudante, ademais de conducir a ambulancia, participa directamente na asistencia xunto coa enfermeira e o médico. A diferenza do Estado francés, non é persoal que salgue do hospital, senón da mesma ambulancia. Posteriormente, no hospital coordinarase o traballo e estarán en contacto, pero se encargará doutro grupo de traballo.
Estas unidades denomínanse ambulancia medicalizada, pero como vimos, o persoal da ambulancia é un equipo e o seu traballo ten carácter colectivo; sen o apoio dos demais, o traballo dun só non tería ningún sentido nin influencia e, por tanto, pode ser o momento adecuado paira empezar a cambiar o seu nome.
Un territorio, moitos modelos
A organización asistencial é un indicador da fragmentación do noso país. No norte, Bayona é o núcleo principal. Nel atópanse as ABUM e, aínda que pertencen á policía, utilizan o helicóptero con frecuencia paira a asistencia sanitaria. En Navarra Osasunbidea situou tres ABUMS en Pamplona, Estella e Tudela. Na CAPV, Osakidetza, pola súa banda, conta con cinco Territorios Históricos: Vitoria-Gasteiz, Laudio, Leioa, Val de Trápaga e Donostia-San Sebastián; ademais, en Gipuzkoa Tolosa e Elgoibar Osakidetza conta con outras dúas unidades concertadas coa cooperativa Gipuzkoa Ambulancias.
Como todo iso indícanos, aínda se tarda un pouco máis en chegar a determinados lugares e co fin de mellorar o servizo, está a traballarse en dúas áreas: por unha banda, non se exclúe a instalación de máis ABUM e, por outro, asegúrase a presenza dunha ambulancia normal de asistencia básica, que ofrece una asistencia primaria até a chegada do servizo especializado. Ás veces a visión conxunta dos dous servizos xera tenrura e asombro, pero só se busca mellorar os resultados.
Con todo, non debemos pensar que este novo servizo poida facer fronte a calquera problema. Ao chamar ao servizo de emerxencias, o receptor da chamada (médico ou operador) decide, segundo o caso, a resposta a seguir (ver cadro inferior).
Asistencia en calquera lugar
Analizando os servizos prestados pola ambulancia de Donostia-San Sebastián nos últimos seis meses de 1996, obsérvase que a maioría das asistencias estaban relacionadas con perdas de coñecemento (19%). A pesar de que entre elas hai lipotimias sen angustia, poden existir paradas cardiopulmonares ou outras arritmias graves e, se se dá una resposta rápida, conseguiuse estimular máis dun ano de parada.
No segundo nivel atópanse as disneas (17%) e no terceiro os accidentes (15,4%). Neste último grupo é moi importante tentar estabilizar ao paciente no seu camiño ao hospital, xa que este servizo permite que moitos pacientes que morrerían no camiño cheguen con vida. O servizo ABUM permitiu aumentar o número de doantes de órganos ante a chegada de moitos enfermos nunha situación coñecida como morte cerebral.
As dores torácicas (15%), os accidentes cerebrovasculares agudos (PCI) (2,5%) e o resto de patoloxías tamén son frecuentes neste servizo. Ademais, entre as nosas funcións atópase o traslado de enfermos dun hospital a outro, especialmente naqueles casos nos que o enfermo grave requira tratamentos, medidas de vixilancia ou probas especiais.
É certo que coas nosas sirenas, ruídos, presas, etc. os condutores ponse nerviosos e a miúdo alteramos aos peóns, como nos demostra máis dun cos seus xestos representativos. Con todo, se o que se viu alterado solicitase o servizo, o tempo que tardaría en chegar sería inesgotable, polo que solicitamos a súa comprensión. Aínda que moitos non o creamos, tentamos dar una resposta canto antes, pero movernos dun lugar a outro con rapidez, certeza e poucas molestias non é nada fácil.
“Emerxencia Nadal”
É o operador que colleu o teléfono ás 03:25 da mañá. Alén, o que está cargado de problemas e asustado ante un sistema que non coñece, e cheo de ansiedade, non pode deixar claro cal é a súa preocupación: “a nai está mal, envía una ambulancia”. O operador pretende tranquilizar e aínda que por motivos técnicos interrómpese a comunicación, solicita o número de teléfono do llamante paira poder atender a solicitude.
A pesar do seu descoñecemento por parte da maioría da poboación, estes centros de coordinación son o eixo vertebrador da atención de emerxencias e da urxencia que se ofrece na CAPV. Fai 25 anos, Osakidetza recolleu as solicitudes de axuda a través dos teléfonos de urxencia (Araba 945 24 44 44, Bizkaia 94 410 00 00 e Gipuzkoa 943 46 11 11) e creou os centros que atenden estas situacións. Na actualidade, ademais, as chamadas sanitarias que se reciben no servizo SOS-Deiak (008) transfírense aos postos de Osakidetza para que poidan ser atendidas en caso de accidente ou outro.
Nel atópanse os operadores e médicos con experiencia en servizos de urxencias. En función do problema e tras analizar a posibilidade de que o paciente se achegue a un centro sanitario adecuado, facilítase una resposta adecuada: envío de persoal ou resposta telefónica.
“En que podo axudarche?”
Una vez recibido o teléfono do llamante, o operador pasa a chamada ao médico explicando os motivos da consulta. O médico abre entón una breve historia clínica: cal é a súa idade, que lle pasa, que enfermidades padeceu antes, se tivo algo similar antes, se está a tomar medicamentos...
Paira poder decidir cal é a mellor maneira de afrontar o problema, o médico necesita información e pídelle todos estes datos. Os modelos de atención que pode xestionar desde ela son:
- Médicos e enfermeiras de urxencias domésticas.
- Unidades Móbiles de Atención Especial (Ou.T.M.) con médicos, enfermeiras e auxiliares.
- Ambulancias básicas: Rede de transporte sanitario de urxencia (LOGS) e concertadas.
A consulta non sempre se resolve enviando o médico a casa. Tamén poden ser adecuadas outras probas (radiografías, análises, etc.) traslado a un centro sanitario paira a súa realización. Cando as circunstancias requírano, pódese mobilizar una ABUM con especial atención.
“Non te preocupes, en 5 minutos terás axuda”
Dinos que o paciente é broncopata de 75 anos e que aínda que tome medicamentos, a agudeza respiratoria non mellorou. O médico coordinador decide enviar una ABUM. Con todo, antes de colgar o teléfono, infórmaselle do exercicio físico que pode mellorar o seu estado ata que chegue a ambulancia paira tomar outras dúas doses do medicamento que toma. A súa dotación analizará a medicación e o tratamento de osíxeno e valorará si o paciente é hospitalizado.
A través do teléfono ou radio, o centro de coordinación porase en contacto coas unidades móbiles. Explícaselles o motivo da consulta e facilítaselles os datos do paciente e o resto de información necesaria paira o correcto desempeño do seu traballo. Posteriormente, una vez finalizado o servizo, a ambulancia comunica ao centro o diagnóstico e tratamento.
De feito, o centro fai de ponte entre a ambulancia e o hospital: cando chegan enfermos con procesos graves, todo debe estar preparado no hospital, sen perder o tempo que pode ser vital.
“UTE 3.602”
A ambulancia medicalizada por radio ponse en contacto co centro coordinador: “levamos ao Hospital Arantzazu ao paciente con insuficiencia respiratoria aguda”. Abandonará ao paciente e posteriormente recollerá no parte de incidencia o diagnóstico preciso, o tratamento domiciliario e da vía e outros datos.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
