Coidado coa cirurxía estética
Desgraciadamente, os dous anteriores non son o único exemplo de neglixencia médica nas intervencións de cirurxía estética. É certo que o anteriormente mencionado (liposucción e aumento de mamas) son intervencións cirúrxicas e, por tanto, de risco, como calquera outra operación. Pero nos últimos tempos, coma se fosen cogomelos, as clínicas que proliferaron e os profesionais que a miúdo traballan sen a titulación necesaria, fan que os sucesos desafortunados sexan cada día máis numerosos.
Que é a cirurxía plástica?
A especialidade médica é moi ampla e non é a que, como escoitamos e lemos nos medios de comunicación, só se encarga de reparar o nariz ou os peitos e de eliminar engúrralas da cara. A cirurxía plástica é a especialidade que se ocupa do tratamento das queimaduras, deformidades congénitas, diversas lesións e tumores posteriores aos traumatismos.
- Tras unha queimadura, por exemplo, pode ser necesaria una cirurxía plástica ou estética paira completar a pel que quedou chea de cicatrices.
- As deformidades nos oídos son as alteracións congénitas que máis frecuentemente tratan os cirurxiáns plásticos.
- Os cirurxiáns necesitan moita habilidade e paciencia paira solucionar os beizos de lebre e as gretas do padal, e nalgúns casos até a madurez requírese una longa serie de operacións se realmente quérese resolver.
- Algúns dos tumores da pel trátanse mellor si extráense fragmentos amplos da pel e a súa recuperación queda en mans de especialistas cirurxiáns.
Outras operacións que poderiamos considerar estéticas son as que se realizan paira mellorar o aspecto das partes do corpo que son normais: por exemplo, a extracción da pel “sobrante” nas cellas, cara e pescozo; a redución ou elegancia dos nasais saíntes; ou a satisfacción persoal dos peitos (nalgúns casos o paciente quererá aumentar e noutros instará o médico a diminuír). Estas operacións teñen una gran influencia na psicoloxía do paciente, xa que una determinada característica fisiológica ou morfológica pode ter a forza suficiente paira illar a unha persoa. Por iso, todos estes factores deben terse en conta á hora de valorar os riscos da operación e a postoperatoria.
E nós, os pacientes, a que debemos mirar?
En palabras do Dr. José Sainz Arregi, presidente da Asociación Española de Cirurxía Plástica, Reparadora e Estética (coñecida como SECPRE), a principal razón da situación actual é a existencia dun importante baleiro legal ao redor da titulación de cirurxián que realiza operacións de estética. “Non hai título de cirurxía estética. O ámbito da cirurxía estética debería ser, por lei, o da cirurxía plástica e reparadora. Pero, que pasa? Neste título non aparece a palabra estética, e ese baleiro legal é abordado por quen din que a cirurxía estética pode ser practicada por calquera”.
E as cifras son terribles. Calcúlase que en España nestes momentos son 6.000 os médicos que practican intervencións de cirurxía estética, a pesar de que tan só 600 especialistas preparados paira iso.
- Paira evitar problemas, o cirurxián debería posuír una titulación adecuada. E ao non estar en posesión do título de cirurxián estético, médico estético ou cirurxián cosmético, deberiamos solicitar e esixir o título de cirurxía plástica e reparadora a quen deba realizar algunha destas operacións.
- Solicitar sempre o consentimento informado. Neste documento, ademais de informar os riscos e complicacións da intervención cirúrxica, o médico debe determinar a súa especialidade.
- Esta operación, aínda que sexa a máis sinxela e sinxela de todas, tamén debe controlar as condicións sanitarias do lugar no que se vai a realizar: ademais de dispor dun quirófano estéril, debería dispor dun desfibrilador e una sala de espertar para que o paciente recupérese baixo o control do anestesista.
- Comprobación do cumprimento de todas as autorizacións legais.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
