Hasiera »   Erreportajeak »   Kleopatra, perlak eta luxua

Cleopatra, perlas e luxo

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Á hora para comer una ostra, calquera podería pensar que no seu interior atopará una perla. Pero isto non é así, porque as ostras que producen perlas e as que utilizamos paira comer non pertencen ao mesmo grupo, non están moi emparentadas. É máis, aínda que ambos son acuáticos e na maioría dos casos mariños, son animais de distintas familias taxonómicas, aínda que presentan características morfológicas e fisiológicas similares.

Xoias moi curiosas

Parece que os moluscos naceron fai 530 millóns de anos, e desde ese momento até hoxe foron capaces de producir perlas. Calquera molusco con cuncha é capaz de facer perlas; en definitiva, tanto a cuncha como as perlas teñen os mesmos ingredientes. Esta capacidade, con todo, só a utilizan uns poucos. Por iso, as perlas sempre foron moi escasas.

O maior dos achados é agora duns 220-230 millóns de anos. Na natureza, só una de cada 10.000 moluscos produce perlas. Con todo, os fabricantes de perlas desenvolveron diversas técnicas paira incrementar o número de produtores de perlas bivalvas. É así como conseguiuse a maior produción de perlas de todos os tempos.

A cuncha dos moluscos está formada principalmente por carbonato cálcico. Nela pódense distinguir tres capas: a externa (denominada periostra) é fina e aparentemente ramificada; a central ten una estrutura prismática; e a capa interior é irisada e está formada por nácar ou perla.

A medida que se foron desenvolvendo as técnicas de estudo, púidose comprender mellor a formación desta cuncha mediante a cristalización do carbonato cálcico en cristais planos poligonales similares. A variedade de formas de colocación dos cristais varía da especie á especie: pode aparecer como columna, como escaleiras, formando pirámides, etc. Desta forma fórmase a cuncha que cobre o corpo brando do animal. Todos estes cristais están rodeados por unha matriz orgánica de conquiolina, é dicir, de periodicidade. Baixo esta capa de cristal atópase o nácar ou a perla nai.

A introdución dunha fracción rara no interior da superficie corporal (un grumete de area, un anaco de cuncha doutro animal...) cobre o corpo estraño molusco con miles de capas formadas por carbonato cálcico e conquiolina, en definitiva, un mecanismo defensivo. Desta maneira conséguese illar o corpo estraño e non danar o interior do animal. A estrutura interna de Perl é, por tanto, a mesma que a da cuncha, de feito, é una cuncha formada ao redor do núcleo estraño. Cando as perlas fórmanse de forma natural, normalmente débese á introdución dalgunha grava de area (ou parásito ou larva dun cestodo) no interior da ostra silvestre. Con todo, paira a produción de perlas cultivadas no cultivo introdúcense fraccións de cunchas na cavidade corporal da ostra. No entanto, paira producir perlas de ostras de auga doce, as partículas de cunchas substitúense por fraccións téxtiles doutro molusco.

Como xa se indicou, o cultivo de perlas experimentou un gran auxe nos últimos anos. Cada vez hai máis técnicas paira empuxar ás ostras a facer perlas. A introdución do núcleo no interior da ostra a través do proceso de nucleación produce unha tensión mortal, xa que as valvas das ostras deben abrirse con forza. Por tanto, os operarios necesitan una gran habilidade paira realizar o traballo de forma rápida e correcta, á vez que se minimizan as perdas de sangue e deshidratación, xa que as ostras non poden permanecer abertas durante moito tempo. Si este proceso supera o vinte minutos, os moluscos morren.

Ademais, hai que ter en conta que as valvas das ostras ábrense moi pouco, por un límite físico do animal, polo que o operario nucleará sen apenas ver nada do interior da ostra. As ostras de dúas ou tres anos salguen do mar, se nuclean e volven saír ao mar, metidas en cestos colgando en plataformas flotantes. Estas plataformas desprázanse frecuentemente paira protexer ás ostras dos depredadores e das temperaturas non favorables. Tras un período de coidado de entre tres e seis anos, as ostras recóllense paira extraer as perlas e clasificalas pola súa calidade.

A pesar de que os moluscos son os que máis traballo realizan na formación de Perlas, o ser humano esfórzase constantemente en mellorar a calidade ou en conseguir unha liñaxe ou característica que as perlas non teñen por si mesmos, aínda que os métodos ideados paira iso sexan prexudiciais paira o animal. Con todo, as perlas naturais seguen sendo as máis apreciadas.

A pesar destas técnicas de cría de perlas, a produción anual de perlas defectuosas é relativamente baixa. Por exemplo, en Xapón, a metade das ostras nucleares non chegan a producir perlas, o 25% son perlas moi malas e o 20% son de calidade media-baixa, aínda que se venden. Por tanto, do total de ostras, só un 5% considera satisfactorias as perlas clasificadas. Esta porcentaxe varía da especie á especie e do pobo, pero os defectos de perla son en todos os casos excepcionais.

En calquera época, as perlas sempre son atractivas

Ao parecer, a admiración da perilla comezou no tempo dos romanos e os bizantinos. Todas as civilizacións deron una importancia moi diferente ás perlas. Parece ser o XIX. Que os xaponeses que antes do século XX buscaban a cuncha non facían caso ás perlas descubertos. Os polineses crecían ostras perleras, pero paira aproveitar as cunchas (e non as perlas). As perlas eran usadas polos nenos en caniques. Con todo, máis preto de nós, uno dos motivos que Xullo César tivo paira invadir Bretaña foi o desexo de facerse coas perlas.

Iso é o que nos conta, polo menos, Plinio o Vello (d.C.) 23-79) na súa coñecida Historia Naturalis. Segundo escribiu, nos mares de Roma non se achaban perlas e, aínda que se descubrisen, eran pequenas e de baixa calidade. Por iso, en palabras de Plinio o Vello, Xullo César decorou a perla en inglés, un templo construído en honra á Deusa Venus.

Durante a Idade Media e o Renacemento, a igrexa e a nobreza europeas dotáronse de perlas paira adornar traxes, xoias e adornos. A maioría das perlas de entón foron producidas por ostras de auga doce en Alemaña, Escandinavia e Rusia.

Máis aínda, no Renacemento as perlas foron as pedras preciosas de Europa. Cando se estableceron redes de comerciantes como consecuencia da colonización americana, o XVI. No século XX, as perlas estiveron máis accesibles que nunca en Europa. Establecéronse dous mercados en Lisboa e Sevilla, aos que chegaban constantemente as perlas adquiridas na India, o Golfo Pérsico e o Caribe. Os grandes mandias adornábanse todos os días con perlas, polo que a perla converteuse nunha mostra de riqueza, status e bo gusto. Cabe destacar, ademais, que nesta época eran as perlas de aspecto raro e forma irregular as que máis admiraban.

Con todo, aquela febre das perlas foi diminuíndo no século XVII. A finais do século XX, por unha banda, pola situación político-relixiosa de entón, e por outro, porque desde o Novo Mundo xa non chegaban as primeiras perlas.

Cando se desenvolveron as técnicas de diamantado e laboreo, estas pedras preciosas atraeron o desexo dos europeos, pero con todo, o XVIII. No século XIX seguiuse utilizando perlas, sobre todo en palacios. Usábanse en pescozos, bonecas, gretas e outros adornos. Por suposto, tamén se usaban paira embelecer os obxectos da igrexa. Despois, o XIX. No século XVIII descubríronse novas fontes de perlas en Centroamérica, o que resucitou o interese perlés.

De calquera xeito, nos anos 1700-1800, entre os de clase media (con diñeiro suficiente paira comprar) estendeuse o interese perlés, tanto en Europa como en Estados Unidos. China e India eran os principais produtores. Como un xornal viaxaba en 1870, “as perlas son marabillosas e moi adecuadas paira regalarllas á súa noiva”.

É evidente que hoxe en día as perlas seguen sendo moi apreciadas; en todo o mundo miles de millóns de dólares móvense en negocios ao redor das perlas.

Por outra banda, as perlas, e o nácar en xeral, utilizáronse como materia prima paira a fabricación de botóns, quen nunca viu os botóns accesibles dos traxes e teas dos nosos avós?

Na actualidade estamos na época dourada das perlas, e aínda que de feito están case ao alcance de todos, seguen conservando o glamour de sempre.

Dúas palabras sobre os produtores de ostras

Até agora falamos das perlas, presentados como traballadores en beneficio do ser humano, pero non hai que esquecer que a sobreexplotación fixo desaparecer ás ostras perleras en moitos lugares, tanto no mar como na auga doce. Por exemplo, no mar de Madagascar, a ostra perla Pinctada margaritifera, outrora moi abundante, está en grave perigo de extinción.

As ostras de auga doce, entre as que se atopan as margaritíferas Maragritifera, teñen que facer fronte a una serie de problemas: en fase larvaria paira non ir augas abaixo ou ao fondo dos lagos, teñen que asentarse nos branquios ou aletas dos peixes autóctonos, xa que se chegan ao mar morrerían inevitablemente, e, de paso, conseguen os alimentos que necesitan. Así, tanto os peixes como as larvas da ostra dependen totalmente do medio, xa que deben alimentarse dos alimentos que alí se atopan. Por tanto, como consecuencia da continua destrución do hábitat no que viven, é dicir, das canalizacións, da contaminación das augas por actividades humanas, etc., os ecosistemas de augas doces están cada vez menos ocupados por ostras perleras, que permanecerán así mentres non se produza un cambio na xestión das augas.

A ‘formación’ de Perlas na época romana O Vello Plinio explicou na enciclopedia Naturalis Historia varios aspectos sobre as perlas, describindo por unha banda o proceso de formación das perlas e, por outro, os factores que inflúen nas características das perlas. Entre outras cousas, dixo que se as perlas recibían algún raio de sol dábanse por dourados, tal e como ocorre co ser humano, ou que cando estaban a crecer había un raio, non crecían correctamente porque se amedrentaban. Doutra banda, falou dos problemas que expón a recollida de perlas: que o que vai recoller as perlas ten que facer fronte aos monstros mariños, que as valvas das ostras atrapan e cortan a man do pescador, que as ostras viven en lugares rochosos e profundos, vixiadas polas focas, etc. Pero, con todo, o home non teme ir en busca de perlas, senón que as perlas son forzadas polas damas e as anderas. Neste sentido, o novelista de ciencia ficción Jules Verne escribiunos hai tempo as aventuras submarinas do capitán Nemo. Ensinounos un molusco de trescentos quilos que atopou no mar de Ceilán durante unha excursión, cuns quince quilos de carne e una perla do tamaño do froito do coco.

A cea máis cara da historia Plinio o Vello tráenos outra historia da época romana. O máis destacado é a aposta entre Cleopatra e Marco Antonio. Cleopatra, por herdanza, era o dono das dúas perlas máis perfectas do mundo. M. Antonio sempre estaba disposto a satisfacer todos os desexos e necesidades de Cleopatra, e niso gastouse unha chea de sestercios. Un día Cleopatra prometeulle devolverlle todo o diñeiro gastado nunha cea. Claro, M. A Antonio resultoulle absolutamente imposible e fíxose una aposta paira decidir o asunto. A cea foi un bo banquete, dez millóns de sexertzios segundo Plinio, pero non era en absoluto M. O mesmo que Antonio gastou con Cleopatra. Por suposto, M. Antonio cualifica a aposta como gañadora. Pero a crenza é a metade corrupta, ata que Cleopatra pediu un vaso con vinagre e cando lle trouxeron, quedo das orellas una das dúas marabillosas perlas colgando e meteuna en vinagre. O vinagre, ao ser acedo, ten a capacidade de disolver as perlas. O cleopatra esperou a que a perla se derretiera e despois bebeu vinagre. O valor desta perla única superaba en infinidade de ocasións o disipado por Marco Antonio e, por tanto, M. Antonio perdeu a súa aposta.