Televisión ou teledistribución por cable
A fascinación de KATB
Paira analizar como xurdiu e como se estendeu a TLC, debemos insistir no caso de Estados Unidos, onde naceu e expandiuse este fenómeno.
Os primeiros sistemas implantáronse en 1949 e colocáronse paira solucionar o problema dos lugares con mala recepción do sinal aéreo. En zonas montañosas o sinal non chega por igual a todas as casas ou pobos. Ás veces chega cun pouco de neve, outras veces debido aos fenómenos de reflexión aparecen na pantalla una dobre imaxe. Paira solucionalo, búscase un lugar con boa recepción do sinal e si colócase una única antena, se amplifica o sinal e leva por cable a todos os sitios coa calidade legal.
En 1952 implantáronse 70 sistemas en Estados Unidos con 14.000 subscritores. En 1980 había 4.225 sistemas e 15 millóns de subscritores. Nos últimos anos, o número de subscritores creceu relativamente rápido.
Nun principio este sistema, aínda que só se implantaba en lugares con malo sinal, e logo, e a medida que a industria do CAT ía crecendo, comezou a implantarse noutros pobos (nos que só adoitas tomar una ou dúas cadeas de aire). O obxectivo era por suposto aumentar o número de canles que se vían nestas localidades. Paira iso, por medio dun bo receptor, as canles doutros países tomábanse na central de talevanación do pobo e desde alí distribuíanse por cable a todos os fogares.
A toma de sinais estaba limitada polas condicións dos receptores, a distancia e a curvatura do terreo. Paira a obtención de sinais desde grandes distancias tivéronse que utilizar enlaces microondas, sistemas custosos paira a súa implantación e mantemento. Con todo, desde que se puxeron en marcha as transmisións por satélite, hai moitas canles de televisión a distancia, cun receptor de terra de satélite non demasiado caro, que se pode coller facilmente.
A creación dunha programación televisiva especializada deu un gran impulso á KATB. Cada canle dedícase a un único tema e todo o tempo dedícase exclusivamente a este tema, como os deportes, a cultura, a educación, os documentais, as películas de aventura, os ensinos de idiomas, etc.
Como consecuencia diso, mesmo en países con boa acollida das canles emitidas polo aire, comezaron a implantarse os sistemas CATB, nas proximidades das grandes cidades e nas pequenas cidades.
Nº canles
Os primeiros sistemas CATV tomaban dous ou tres canles emitidas por aire e distribuíanos por cable. Só tiñan isto, xa que estas canles enviábaos a subscritores que non podían ver outra televisión. Os sistemas KATB, implantados en países nos que se podían recibir máis canles por vía aérea, víronse obrigados a incrementar o seu número de programas paira ofrecer aos subscritores un sistema atractivo.
Por motivos técnicos o primeiro límite de canles foi de 7. Estas canles estaban situados en DÚAS e BIII de VHF (Táboa 1), tres deles en DOUS e outro catro en BIII, deixando sen utilizar outro de cada par de canles utilizadas. Este modelo é o utilizado paira as transmisións aéreas de Nova York e Los Ángeles en VHF.
As barreiras técnicas superáronse rapidamente e os sistemas KATB puideron ofrecer 12 canles, é dicir, a capacidade máxima de VHF dun receptor de televisión (12 en EEUU, só 11 en Europa). As canles de UHF non puideron ser utilizados en KATB. As altas frecuencias destas canles provocan una gran atenuación no cable.
Co obxectivo de aumentar o número de subscritores, moitos dos sistemas KATB comezaron a transmitir máis de 12 canles. Como un receptor de televisión normal non pode sintonizar máis de 12 canles en VHF, os sistemas KATB tiveron que equipar a outro dispositivo, o chamado conversor. Este conector conéctase entre a antena e a televisión e ten a súa propio selector de frecuencia. O receptor de televisión se sintoniza nunha canle fixa e a opción de canles realízase a través do conversor (Figura 2).
Os sistemas KATB encargaron as tarifas mensuais aos seus abonados debido á posibilidade de recibir máis canles a través do conversor.
Primeiros conectores canle FM e 7 ( 5º Europa) utilizouse o oco de frecuencia incluído no intervalo. Estas frecuencias utilízanse nas transmisións por vía aérea (en radiocomunicaciones e en sistemas de navegación), pero como a transmisión de CATV realízase restrinxida ao cable coaxial, o uso destas frecuencias non xera ningún problema de interferencia. O uso das canles desta banda central elevou o número de programas de 12 a 20.
O seguinte límite do número de canles que podía ofrecer un sistema CATV era o dos amplificadores existentes na liña do cable, a máxima frecuencia que podían amplificar. Este límite era de 300 Mhz, cunha capacidade total de 36 canles con frecuencias medias ou superiores á canle 13. O seguinte incremento, cambiando a capacidade dos amplificadores, chegou a 360 Mhz e logo a 400 Mhz, coa posibilidade de enviar 52 canles por cable. Estes días está a chegar a 450 Mhz con capacidade de 60 canles.
Ao longo dos anos moitos sistemas KATB instalaron un cable dobre na súa rede. Isto duplica a capacidade das canles. Por tanto, o sistema de dobre cable actual, teoricamente, podería ofrecer 120 programas diferentes.
Co obxectivo de conseguir exclusivas de países, os sistemas ofreceron cada vez máis canles e pedir cada vez máis. Na actualidade pódese afirmar que existe una capacidade técnica aceptable paira o servizo de CAT.
Pero o gran problema actual é atopar una programación paira cubrir tantas canles. Outro problema será financiar todos estes programas. A maioría dos sistemas KATB utilizarán a combinación de varias fontes de programación paira cubrir todas estas canles.
Estrutura dun sistema CATV
O sistema KATB está formado por unha serie de elementos que teñen como misión reunir programas de televisión cunha alta calidade técnica e distribuílos aos fogares dos subscritores cunha degradación mínima. Os elementos típicos do sistema CATV móstranse na figura 3.
Os sinais de TV que entran na rede poden provir do aire dunha antena, dun enlace microondas, dun receptor de sinais de satélite ou da propia rede. As antenas paira sinais aéreos están construídas en función das frecuencias das canles que se van a utilizar e instálanse en torres deseñadas paira superar posibles obstáculos nas proximidades. Paira recibir unha canle especial, é necesario utilizar con frecuencia os conxuntos de antenas (varias antenas conectadas).
Cando o sinal da televisión que queremos, cando está demasiado lonxe ou se xera noutro país, pódese tomar aire usando enlaces microondas ou distribución de satélites. Os sinais introducidos desde o exterior e as xeradas no propio sistema procésanse cun conxunto de conectores, moduladores e amplificadores. Este conxunto de dispositivos denomínase central de teledistribución. Aquí limítanse, modifican e controlan as frecuencias e amplitudes dos sinais paira organizar a gama de canles que ofrecerá o sistema KATB. O resultado destas operacións é a combinación dos sinais de televisión entrantes e esta combinación enviarase por cable para que se distribúa por todo o sistema.
Paira a distribución dos sinais utilízase o cable coaxial, que se coloca en posicións similares aos postes do teléfono ou se soterra segundo as esixencias da comunidade.
Como hai perdas no cable coaxial, necesítanse amplificadores paira gañar o perdido e ecualizar cada sinal, xa que as perdas varían en función da frecuencia. A liña principal do cable chámase tronco e os amplificadores que hai nela son os principais.
En zonas xeograficamente adecuadas instálanse amplificadores de derivación. Estes amplificadores teñen dúas saídas. Un alimenta a liña troncal que segue e o outro alimenta una liña secundaria de menor potencia. As liñas secundarias prolónganse ao longo da rúa ou paseo. Estas liñas tamén presentan perdas e requiren de amplificadores de distribución. A medida que se aproximan ao final da liña utilízanse amplificadores máis pequenos, denominados amplificadores de expansión.
Paira levar o sinal até os domicilios, a través da liña secundaria e os amplificadores de derivación, salguen as liñas terciarias. A finais destas liñas e xa en cada casa instálanse amplificadores de entrada. Paira levar o sinal de televisión desde os amplificadores de entrada até cada vivenda utilízanse distribuidores e derivadores pasivos.
Televisión paga
A programación adicional que ofrece o sistema CATV con tarifas especiais é abonada.
Cun trato especial cos estudos fílmicos, os sistemas KATB conseguiron a autorización paira exhibir simultaneamente ou un pouco despois (aínda que antes da televisión normal) as películas que exhiben os cines. Por este privilexio o sistema KATB tivo que pór una tarifa especial aos subscritores, que viaxaban parte desta tarifa aos estudos de películas. Por tanto, o sistema KATB funciona como o despacho de billetes dun cine.
Ao final da película, o sistema KATB non tiña dereito a cortar películas, inserir anuncios e a axustarse a un tempo de programación previamente establecido. As estacións de televisión que emiten polo aire, inseren anuncios e cortan películas, está claro, se se axustan á súa programación, o que supón una gran vantaxe paira KATB.
No primeiro sistema de televisión paga, os subscritores tentaron cobrar cada vez que vía un programa, como se fai no despacho de billetes. Con todo, este sistema presentaba algúns inconvenientes. O equipo técnico utilizado paira subir tarifas e controlar a recepción dos programas, a miúdo fallaba. Xeráronse moitos erros e os subscritores opúñanse a esta forma de pago.
O sistema de pago máis utilizado actualmente é o da tarifa mensual. O importe da programación especial súmase á tarifa mensual normal. Este sinxelo método demostrou ser adecuado ao longo do tempo e está moi ben aceptado polos subscritores. Paira evitar ver aos subscritores que non pagan a programación especial, existen métodos técnicos que non imos analizar aquí.
Fin
Hoxe podemos dicir que non hai competencia na distribución do sinal de televisión a KATB. O resto de sistemas existentes polo momento non poden transmitir tantas canles como KATB. Ademais, KATB é o único sistema que nun futuro próximo ten a posibilidade de dúas direccións de televisión. Por estas boas condicións, pódese pensar que o uso da TLC estenderase rapidamente por Europa.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
