Vas ler, si ou non?
Por que decidiches ler este artigo? Leralo até o final? Comprendes e dentro de quince días lembrarás o lido hoxe? As respostas a estas preguntas estarían na característica que se chama “legibilidad”, é dicir, que ao ser ou non interesante o tema, ao ter un argumento claro, que a letra e a presentación sexan atractivas, ... Pero os psicólogos están a descubrir por que a xente le a información técnica, e moitas veces non a le, o que hai que ter en conta é o lector e a lectura non ten tanta importancia.
O tema que imos utilizar aquí é o da información técnica, é dicir, a lectura de manuais, instrucións, contratos, etiquetas, información ao consumidor, etc. Aproveitamos a ocasión paira comentar a curiosidade que se suscitou nos fabricantes de certos produtos sobre estas cuestións, xa que é necesario ler as instrucións paira o seu correcto uso. As investigacións sobre a “legibilidad” dos textos técnicos leváronse a cabo co fin de dar a coñecer as normas de seguridade aos habitantes da contorna da central nuclear, evitar os gastos das aseguradoras polo mal cumprimento dos impresos, etc.
É evidente que moitas persoas deixan ao carón as instrucións do vídeo ou do computador de casa coa intención de polo en marcha e aprender a utilizar a ferramenta. E a miúdo non se presta atención á información ao consumidor, á etiquetaxe dos alimentos ou á letra pequena dos contratos. Como decidimos entón se merece a pena ler algo?
Os psicólogos que analizan o proceso de lectura non coinciden co papel que xogan os ollos, a memoria e o cerebro neste proceso. Segundo algunhas teorías, o lector ten en conta todas as letras ou palabras que ve. Outros consideran que o lector utiliza a memoria e o contexto paira pasar dunha frase a outra.
Doutra banda, é evidente (e neste sentido existe un maior consenso entre os expertos) que o lector vai ter una actitude diferente ante o texto, con respecto a cal é o seu obxectivo, a que tipo de información quere obter. É posible que queira tomar todos os detalles dunha complexa operación ou, pola contra, querer ler da pel. Pode utilizar diferentes estilos de lectura paira: lectura superficial, lectura detallada, etc.
Ver como a xente utiliza a información técnica pon de manifesto que o cerebro reprocesa do abstracto ao concreto. Tal e como se viu en diversas investigacións, un manual ou manual, por exemplo, se ao principio ofrece información xeral, máis dun lector tentará partir de aí e pór en práctica o lido e non lerá outra información. Parece que os lectores prefiren a información ofrecida como “libro de cociña”.
Prefiren a información dividida en cantidades e procedementos para que eles mesmos poidan visualizala e pola en práctica. É evidente, por outra banda, que os usuarios de computador principiantes prefiran pedir axuda a alguén máis que empezar directamente co manual.
Versión AJakob tivo doce fillos. Fillos de Lia: Ruben (almacenista de Jakob), Simeon, Levi, Juda, Isakar e Zabulon. Fillos de Rakel: José e Benjamín. E os fillos de Bilha, a criada de Raquel: Dan e Neftali. E os fillos de Zilpa, a criada de Lia: Gad e Aser. Estes son os fillos de Jakob, nacidos en Padan-aram. Versión B
|
Organización da información
Realizáronse diversos estudos co texto intercalando diagramas. Nestes estudos observouse que á hora de ler a información técnica parece que a xente ten un sistema mental paira calcular o custo cognitivo, é dicir, o esforzo que ten que facer paira tomar conciencia da información. Se o lector ve que a información adicional vaille a dificultar a memoria ou a comprensión, por exemplo, descartará esta información. O lector empeza a ler cunha determinada finalidade. Discute constantemente se está cerca ou se afasta dese obxectivo inicial. Se considera que se está afastando, pode decidir simplemente mantelo.
Por encargo de British Library (Biblioteca Británica), realizouse un estudo sobre a resposta dos seus lectores a gardar os textos nos computadores. Neste estudo quíxose coñecer como os lectores calculan o custo de lectura paira valorar as posibles diferenzas entre papel e pantalla de computador. Como se viu, cando os lectores descoñecen o burulán que van ter, afástanse aínda menos do seu principal obxectivo inicial.
Os lectores que teñen o texto en papel teñen a posibilidade de utilizar o número de páxinas, de retroceder e de avanzar nas páxinas, ás veces subliñar e escribir notas en marxes. Os que len en pantalla sen este tipo de axudas, pérdense neste grupo de textos e tenden a deixar o texto antes que ninguén. No computador considerouse necesario incluír o número de páxina e facilitar a marcha atrás, pero con todo os usuarios tiñan maiores dificultades paira calcular o custo, polo que seguían máis aliñados cos obxectivos iniciais e, por tanto, deixaron de ler con máis facilidade, por non merecer a pena.
E é que se os lectores ven que non van atopar nada do que necesitan ou lles parece, pensan que o custo da lectura non merece a pena e, por tanto, deixarán de lado ese texto. Isto significa que as persoas que escriben información e información técnica paira os consumidores (en calquera nivel, desde o papel de doce até os manuais de seguridade nuclear) e os clientes que queiran ler dita información terán que ter en conta o custo cognitivo do lector (o que espera o lector ante as instrucións).
Tamén se utilizan flashes de aviso paira indicar que o procesado deste apartado informativo merece a pena. Pero tampouco convén abusar, xa que o lector empeza a incluír estes avisos dentro do cálculo do esforzo mental, polo que volverá valorar si merecen a pena ou non.
Pero hai varias formas máis sofisticadas de deseñar a información para que o lector asuma o custo.
Algunhas delas están establecidas na tipografía. Por exemplo, o texto en cursiva é máis difícil de ler.
Doutra banda, a “xustificación” do texto (é dicir, o feito de levar todas as liñas até a marxe, estendendo o espazo entre as palabras ou dividindo as palabras) aumenta a tensión na comprensión do lector. O custo cognitivo é maior cando os lectores teñen que transportar a metade dunha palabra dunha fila a outra, ou a primeira palabra dunha frase dunha páxina a outra, por exemplo. A través de probas dun texto xustificado e non xustificado, parece que as persoas adultas len o mesmo que con dous tipos de textos. Con todo, nenos e maiores len mellor cando o texto está organizado por formas (e non por significado).
O espazo tamén pode utilizarse paira expresar a estrutura dun texto (ver figura 1). Nun estudo mostrouse a un grupo de lectores a versión A e a outro grupo convidóuselles a escribir de memoria a versión B e a lectura. Todos conseguiron reescribir o texto, aínda que non tomaron literalmente o mesmo fragmento. Os lectores de ambos os grupos eran persoas adultas e, por dicilo dalgunha maneira, “bos” lectores. Facendo probas similares con nenos (paira o que se utilizou un texto máis sinxelo), os que tiñan un texto tipo B superaron nun 20% os resultados do grupo A.
A idea de identificar e explicar a estrutura subxacente sería igualmente aplicable á información contida en táboas, gráficos, imaxes, etc. Canto máis clara sexa a estrutura dunha táboa, máis fácil comprenderase. (Ver 2 e 3. imaxes) Nun deles, o lector deberá deducir, mediante comparacións, una lectura horizontal e descendente, cal é o grupo de control e extraer conclusións. Na segunda está claro cal é o grupo de control, os resultados só se poden ler nunha dirección e a progresión numérica facilita a comparación.
Deseño gráfico
En canto ao deseño gráfico, parece que o uso dunha cor diferente nas liñas dos gráficos e o uso de gráficos en catro caras (e non só en dúas) ten una utilidade paira obter información máis precisa.
Os inconvenientes dos lectores coas táboas refírense a miúdo á posición da táboa no texto. O debuxo ou outra información non textual xa mencionada no texto parece aumentar o custo cognitivo paira os lectores.
Ninguén sabe o concreto que calculamos a capacidade de procesar e como a comparamos cos custos, pero é evidente que tamén inflúe no comportamento da propia imaxe: se una persoa pensa que é una persoa que pode mergullarse na información técnica, a lectura será máis longa que a que pensa o contrario (que non é capaz de atopar a perna nin a cabeza).
Paira terminar e resumir, digamos que os que escriben información técnica teñen que ter en conta paira que lectores deben escribir. E nese camiño hai que ter en conta tres preguntas: que saben os usuarios antes de atoparse coa información? Que ocorre ao atopar información? (Até que punto enténdese e que axuda ou impide?) E que pasa despois? (Como implementan os usuarios o seu coñecemento final? ).
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
