Dos tempos escuros da escritura á luz actual
En 1441 Joan Gutenberg inventou a imprenta na Maguncia. Pronto se estendeu por todo o mundo, o que permitiu a proliferación e o abaratamento de libros en todas partes. É indubidable que a influencia da imprenta no desenvolvemento das sociedades foi enorme, polo que se pode distinguir entre a era anterior e a posterior da Imprenta.
Primeiras manifestacións da escritura
Os grupos humanos de outrora, baseados nos sons da natureza, crearon as primeiras palabras onomatopeicas. Co seu desenvolvemento, destas palabras básicas xurdiron diferentes sistemas de comunicación que deron lugar ás linguaxes iniciais.
Co paso do tempo, estes grupos humanos proliferaron e estendéronse por todos os recunchos do mundo, á vez que levaron esas linguaxes. A linguaxe era a ferramenta máis adecuada paira a comunicación, pero non era completa. Debido a que as palabras son arrastradas polo vento, déronse conta da necesidade de manter e consolidar dalgunha maneira as ideas, logros e aspiracións do equipo humano. O ser humano comezou a buscar formas de expresión sustentables e as primeiras formas de escritura que xurdiron neste proceso.
A escritura ou a grafía máis antiga que coñecemos hoxe remóntase a tempos escuros. Así, por exemplo, os vellos indíxenas peruanos utilizaban cordóns de cores cheas de pólipos ou nós paira explicar as súas historias, na mesma tarefa na que o indio iroquios fabricaban colares e cintos vexetais decorados con wampunes e cascas, e os vellos habitantes de Australia comunicaban as súas ordes e noticias gravando os seus símbolos nos chamados comensais de madeira.
Ademais dos xa mencionados, nas columnas e os dólmenes pódense atopar os símbolos máxicos que se utilizaban paira comunicarse con Deus ou co resto dos seres humanos. Todos eles son principios gráficos da orixe das distintas escrituras e outros similares poden atoparse na maioría das civilizacións. Pola contra, son xeroglíficos dos primeiros sistemas de comunicación exipcios que podemos considerar una verdadeira escritura.
Estes símbolos aparecen gravados en madeira e pedras e representan plantas, animais, figuras humanas, útiles ou astros. Ao reflectir cada un destes símbolos una soa idea, coñéceselle tamén como pintura do pensamento. Até 1828 non se conseguiu interpretar xeroglíficos. Ese mesmo ano, o egiptólogo francés Chanpollion conseguiu ler a pedra coñecida como Rosseta e posteriormente utilizouse paira interpretar xeroglíficos. Foi un logro enorme e sóubose, entre outras cousas, que no desenvolvemento de xeroglíficos pódense distinguir diferentes sistemas e tempos. Durante anos o estilo dos xeroglíficos foise suavizando e nos últimos tempos do imperio os sacerdotes conseguiron acurtar completamente a escritura a través da chamada hierótica. Así mesmo, constatouse que cando se estendeu entre a cidadanía impúxose a denominada escritura demótica.
Desenvolvemento da escritura
No desenvolvemento da escritura pódense distinguir os pasos dados paira a descomposición da palabra. Por exemplo, déronse conta de que a palabra se pode dividir en sílabas e que as sílabas están formadas por letras. Mediante a aplicación dun símbolo gráfico a estas letras créase una escritura literaria ou alfabética. Ao parecer, o primeiro alfabeto formado por 22 símbolos débese ao príncipe fenicio Cadmo da época de Moisés. Foi pioneiro na creación do resto de modelos de escritura baseados neste sistema: hebraico, arameo, etc. Así mesmo, baséase no mesmo modelo o alfabeto grego primitivo, composto por 16 símbolos, e de aí o alfabeto latino e ulfilano.
O alfabeto latino desta época estaba formado por 22 símbolos que se escribían e lían de dereita a esquerda. Explicar o dominio deste sistema de escritura non é nada complicado. De feito, trasladouse a todos os territorios conquistados polo Imperio romano, polo que os pobos dominados adoptaron este sistema de escritura e, nalgúns casos, adaptárono ao idioma dos nativos.
O sistema carolignico que daba por separado as palabras que xurdiron nos tempos do rei franco Xarloman. Dando un gran salto no tempo, a xilografía permitiu que todos os descubrimentos que se describiron esténdanse a todo o mundo. Gravado nunha táboa pequena, permitiu o uso masivo de palabras, símbolos e debuxos, desde os que se coñecían os principais medios de comunicación dos libros e da cultura en xeral.
Pero si falamos de saltos, hai que ir ao 1441. De feito, desde que Gutenberg inventou a imprenta, a produción de libros e a difusión da cultura quedaron garantidos.
Materiais utilizados ao longo da historia
A miúdo, ao investigar a historia da escritura téndese a resumir a historia do grafismo. Isto limitaría enormemente o noso tema de estudo, esquecendo totalmente os materiais que o home utilizou paira escribir ao longo dos anos e as minas. Con todo, se se quere dar una visión máis global e rica, creemos que é necesario analizar estes materiais que foron considerados como manifestacións por diferentes civilizacións, xa que nalgúns casos tan importante como os gráficos son os recursos utilizados polo ser humano como base dos gráficos.
Como dixemos antes, os materiais estraños utilizados polo home paira escribir foron a pedra e a madeira, onde gravou os símbolos básicos. Posteriormente empezouse a utilizar a arxila cocida, segundo mostráronnos as primeiras “bibliotecas” expostas na zona de Mesopotamia. Á parte disto, os lazos e os nós de cor que aínda non desciframos na actualidade tamén foron a base da escritura.
Con todo, sempre que se fala de antigos materiais de letras vénnos á cabeza o papiro, xa que moitos das grandes pasaxes históricas chegaron até nós a través del.
O papiro é una planta de dúas ou tres metros que crece a beiras do río Nilo e outros ríos do norte de África. En Exipto utilizouse o papiro con asiduidade, adaptábase paira escribir coa planta en cintas duns 18 metros e escribíase coa tinta que obtiñan de animais ou outras plantas e coa pluma de aves. Una vez escrito en papiro, estas longas cintas recollíanse en cilindros de madeira e abríanse cunha man paira poder ler o escrito. O proceso que vimos en infinidade de películas levábano a cabo así.
É especialmente famosa a magnífica biblioteca que albergaba libros realizados en papiro na cidade de Alexandría. Noutras cidades tamén se fixo un gran esforzo por crear bibliotecas que difundan o prestixio do pobo, e a nova situación propuxo un ambiente de competencia que hoxe en día se percibe no mercado do papel. Decididos a adiantarse, Alexandría comezou a limitar a exportación do papiro, o que provocou una reacción inesperada. De feito, en Pergamo empezouse a utilizar material sustitutivo do papiro. II. No século XIX: pergamiño de coiro de gando. Debido á súa facilidade de conservación e uso, o pergamiño impúxose rapidamente e o papiro limítase a Exipto.
A diferenza do papiro, o pergamiño propiciou una forma sinxela e cómoda de organizar os escritos. De feito, con vétaa das vacas e a encadernación nas tablillas, xurdiron as primeiras coleccións de follas ou códigos que podemos considerar como precursores dos libros actuais.
Todo o exposto até agora corresponde ás civilizacións occidentais. Na parte este levaban moito tempo usando papeis de trapos, bambú e arroz ou fibra de mazurza. O salto máis importante tamén tivo lugar no Leste no ano 105 polo chinés Ts’ai Lun. De feito, mediante o tratamento químico da pasta formada por plantas, produciu papel.
A fama do descubrimento estendeuse rapidamente a toda China, Corea, Xapón, etc. Cara ao ano 750, os árabes tamén coñecían o papel, pero nel aínda se utilizaban trapos de algodón. Levados polos árabes, o papel chegou ao norte de África e a Europa. En 1554 construíuse en Xatiba a primeira papeleira europea.
Importancia do papel
Ante o papel descartáronse inmediatamente o papiro e o pergamiño. O pergamiño era duro e podía durar moito tempo, pero como o papel era moito máis barato, impúxose rapidamente. En 1799 o francés Nicolas Robert inventou a ferramenta chamada “Máquina Permanente”, que supuxo a posta en marcha definitiva da industria papeleira, ao abaratar a produción de papel dunha maneira espectacular. Por outra banda, paira poder producir grandes cantidades de papel, destacouse de inmediato a necesidade de novas materias primas, xa que a masa de trapos paira os novos tempos era insuficiente.
Aínda que nun principio utilizouse algodón, liño, cáñamo, esparto e palla, pronto se recorreu a fontes con gran cantidade de celulosa, converténdose así en tesouros da nova industria os piñeiros, abetos e eucaliptos. Diferéncianse en función da cantidade de celulosa que se mesturaba na pasta de papel, tras a separación de compoñentes como a lingnina.
A actividade empresarial actual non ten nada que ver coa da época. O papel é un dos alicerces fundamentais da nosa civilización e é urxente en moitas tarefas. O coñecemento da sociedade está escrito en papel e nas bibliotecas das grandes cidades acumúlanse miles de libros e escritos. Inventáronse novas técnicas e os sistemas de rexistro e recollida cambiaron moito. Os libros que se microfilman supoñen un novo camiño de futuro, abrindo novas portas á antiga sabedoría.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
