Para que o hidróxeno sexa o combustible do futuro
O hidróxeno pode utilizarse para almacenar, transportar e liberar enerxía de forma controlada. Con todo, ao non estar libre na natureza, hai que saír doutras fontes. O hidróxeno obtido a partir de enerxías renovables denominar verde e é especialmente interesante na industria e no sector da mobilidade como alternativa aos combustibles fósiles.
Os centros tecnolóxicos de BRTA levan anos investigando tecnoloxías para facer realidade esta alternativa. Por exemplo, apostaron polas tecnoloxías de electrólises para chegar a unha produción masiva de hidróxeno.
En Tecnalia desenvolveron dúas tecnoloxías. Por unha banda, aproveitan a electricidade para obter hidróxeno e osíxeno da auga. O outro se basea en reactores de membrana. Eneko Fernández Gesalaga de Tecnalia explica como funciona: “Temos un reactor no que, por exemplo, introducindo amoníaco, obtemos hidróxeno e nitróxeno”. Así, desenvolven, fabrican e proban membranas para reactores utilizando carbono ou materiais poliméricos en Tecnalia. Algúns destes materiais son críticos e por tanto recíclanse.
Ademais de en Tecnalia, CIDETEC está a traballar na obtención de hidróxeno verde mediante electrolizadores. Para iso seleccionáronse electrolizadores PEM baseados en membranas de intercambio de protones.
Francisco Alcaide Monterrubio, responsable de tecnoloxías de hidróxeno, explica o proceso: “Utilízase unha membrana, un electrolito sólido. A membrana se intercalará entre dúas electrodos e posteriormente alimentaríase con auga para producir hidróxeno e osíxeno. Estes electrodos se catalizan con metais nobres”.
Para que a produción de hidróxeno mediante esta tecnoloxía sexa competitiva, CIDETEC está a desenvolver novas estratexias como reducir o contido de metal nobre mantendo as características do electrolizador. Tamén buscan mellorar a durabilidad dos electrolizadores, tanto en materiais como en grupos de electrodos de membrana.
Na procura de novas oportunidades, CIC energiGUNE apostou polos electrolizadores independentes, por unha banda por un sistema máis seguro e por outro por unha redución de custos. Nesta tecnoloxía, xunto coa produción de hidróxeno, outro material se oxida.
A vantaxe deste sistema é que o hidróxeno e o osíxeno xéranse por separado, polo que é máis seguro, máis eficaz e máis barato, xa que non é necesario purificar o hidróxeno.
O obxectivo da produción de hidróxeno é utilizalo como vector e, en definitiva, obter enerxía. Para iso utilízanse celas de combustible.
En CIC energiGUNE están a sintetizarse novos materiais que se poden utilizar en electrólises e celas de combustible. Segundo Paramaconi Rodríguez Pérez, no sector da mobilidade as celas de combustible están a desprazarse e no mercado hai vehículos propulsados por hidróxeno. Con todo, destacou que “se necesitan tempo, investimento e políticas para instalar centros de almacenamento e distribución de hidróxeno a gran escala”.
Por outra banda, o hidróxeno verde pódese distribuír mediante tubaxes. O máis eficiente sería aproveitar as actuais redes de distribución de gas. De feito, Tecnalia traballa con Nortegas analizando as infraestruturas existentes para ver si é posible inxectar hidróxeno nelas. Para iso conta cunha instalación de material extraído da propia rede de distribución.
Outra forma de facer chegar o hidróxeno aos usuarios son os tanques de almacenamento. Os depósitos metálicos que se utilizan actualmente son seguros pero excesivamente pesados e non son viables para sectores como o transporte. Por tanto, en CIDETEC están a desenvolverse outros materiais. Segundo precisou Alaitz Rekondo Garin, “nos últimos anos estamos a traballar cunha resina especial. Nós traballamos na formulación para que esta resina sexa útil e, unha vez finalizada a súa utilización, sexa moito máis fácil reciclala ou reutilizala, ou teña un segundo valor”.
Todas estas tecnoloxías súmanse á estratexia europea do hidróxeno.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
