Enuresis nocturna
Nesta ocasión falaremos da enuresis nocturna dos nenos. É dicir, descartaremos as incontinencias ou fugas de ouriños que poidan producirse en persoas adultas, por unha ou outra causa, así como os problemas que teñen os nenos paira manter a micción diúrna.
Por tanto, o noso tema é o problema que teñen os nenos de noite. A enuresis nocturna é bastante frecuente: Aos 5 anos, o 10-15% dos nenos sopórtano, diminuíndo a frecuencia a medida que aumenta a idade, sendo do 1% na adolescencia (15 anos). E si a causa non é una alteración grave, normalmente a enuresis desaparece e son casos moi raros os que se poden ver en persoas adultas.
A que se chama enuresis? aos que non controlan a vontade e a repetición de ouríñelos a partir dos 4-5 anos, xa que a esa idade a maioría dos nenos controlan bastante ben esta función. No 80% dos casos a enuresis só aparece pola noite mentres o neno dorme.
Existen dous tipos de enuresis: primaria e secundaria. Na enuresis primaria, o neno nunca é capaz de controlar a micción. Con todo, no secundario, co control adecuado do ouriñar, o neno pasa un tempo sen controlar a micción.
A enuresis pode deberse a causas orgánicas: malformación uretral e/ou vesical, ou a trastornos neurológicos ou musculares. Ou tamén por enfermidades como diabetes ou infeccións urinarias. Por iso, o médico pode solicitar nalgúns casos análises de ouriños paira descartalos). Con todo, na maioría dos casos a orixe está relacionado con problemas psíquicos. O neno enurético adoita ter problemas afectivos na familia, e nalgúns casos a enuresis é una actitude contraria aos seus pais, aínda que sexa inconsciente. Nestes casos pode ser conveniente un tratamento psicolóxico paira solucionar o problema de base.
Noutras moitas ocasións a enuresis aparecerá tras o nacemento do hermanito. Dado que toda a atención e atención familiar préstase ao recentemente nado, o neno explica a súa “protesta” da seguinte maneira: prodúcese una regresión, o neno desprázase cara atrás, co fin de recoller os mimos e as responsabilidades que recibía cando era menor. É importante que se cumpran estas necesidades afectivas do neno, tentando que o seu novo hermanito entenda que é algo bo e que non rouba o amor dos seus pais. Si a enuresis persiste, convén acudir ao pediatra e, si é necesario, ao psicólogo.
A maior axuda que os pais poden ofrecer ao neno é comprender e ter paciencia. Mollar a cama pode ser un impedimento paira os pais, si pola noite teñen que levantarse paira cambiala, pero paira o neno tamén pode pasar vergoña se ten que soportar burlas e burlas dos seus irmáns maiores ou compañeiros.
Cando empeza a sentar ao neno no orinal? Con aproximadamente 18 meses. Esa é a idade máis adecuada. Hai que ter en conta, no entanto, que pode haber grandes diferenzas entre uns nenos e outros. Se a partir dos 12 meses o neno toma xestos ou posturas especiais antes de ouriñar, convén porlle no orinal e si ouriña cara a dentro, mostrarlle a súa alegría.
Moitas veces, ademais, hai una tendencia a ter un problema familiar previo. No caso de moitos nenos e nenas con enuresis, tamén sufriu a mesma situación algún pai (nai) ou familiar próximo. As amplas enquisas indican que cando os dous pais sufriron enuresis na súa infancia, o 70% dos fillos tamén o terán. Con todo, cando só uno dos pais tívoo, só afecta aos seus fillos nun 40%.
En canto ao tratamento, este dependerá da causa que o orixine. Se se trata dunha causa orgánica deberase tratar a enfermidade. Se a enuresis é de orixe psíquica, a psicoterapia pode ser beneficiosa. Nalgúns casos é eficaz un dispositivo especial que se coloca na cama; roupa de cama (sabas, pixama, etc.) cando se mollan acéndese una alarma espertando ao neno.
No entanto, pódense ter en conta algúns consellos prácticos:
- Se o neno ten que chegar a tempo á sala de baños, convén non durmir moi lonxe e deixar a luz adecuada á noite para que non se asuste ao levantarse da cama. Tamén é conveniente deixar algún orinal baixo a cama.
- Moitas veces o problema desaparece si o neno non toma líquido desde 1 e 2 horas antes de irse á cama, xa que os riles producen menos ouriños e por tanto a vejiga énchese máis amodo. Con todo, no verán ou cando o neno ten febre, suar máis e perder máis auga. Nestes casos, un baixo achegue de líquidos pode ser perigoso. Doutra banda, é conveniente que cando os pais vaian á cama tamén leven ao neno ao baño para que oriente.
- Pódese adestrar ao neno para que manteña os ouriños durante o día, animándolle a que a aguanta aínda que só sexa uno ou dous minutos. Deste xeito a vejiga expándese e aumenta a súa capacidade de conservación, mellorando así o control nocturno. Nesta época, convén que o neno beba abundante auga durante todo o día.
Se non se consegue o éxito con estas medidas, necesitaremos a asistencia médica. Hai algúns medicamentos que a miúdo se combinan cun gráfico de premios (imigranina, amitriptilina, etc.). ). O neno marcará un asterisco ou un signo por cada noite que se espertou seco, e os aplausos (e os “celosías”) que recibirá serán estimulantes.
Ou porlle un aparello. Cando as roupas empezan a mollarse, soa un timbre, o neno espértase, vai ao baño, termina a micción e si é necesario cambia as sabas, dando a alarma antes de volver deitarse.
Este tipo de alarmas son seguras paira nenos maiores de 8 anos e deben cumprir todas as medidas oficiais de seguridade. Aínda que pareza un método bastante duro, a enuresis nocturna adoita ser moi eficaz paira curala.
Suxestións paira pais e nais para que actúen como compañeiros do médico no tratamento da enuresis
Ten en conta que a enuresis nocturna non se soluciona un día. |
Nota: Paira ver ben estas táboas ir ao pdf.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
