Gozando da física (II)
Fotos disparatadas
Como dixemos no número de xaneiro, sabemos que os raios de luz propáganse linealmente. É máis, vimos un uso desta propiedade na fabricación de cilios. Vexamos agora outro uso desta propiedade, é dicir, “fotos curiosas”.
A foto-máquina convencional non é máis que una cámara escura cun orificio basicamente. Este orificio circular adoita estar pechado e polo interior, na parede dianteira do faiado, atópase a membrana ou película que se vai a gravar. Una vez aberto o buraco, os raios de luz penetran polo exterior e gravan a imaxe que levaban ao golpear contra a membrana. Para que esta imaxe sexa mellor, a foto-máquinas adoitan levar una lente (é dicir, obxectiva) no buraco, pero en realidade non é obrigatorio.
Una curiosa variedade de foto-máquina sen obxectivo pertence á ranura. En lugar de ter un buraco circular, ten dous ferros e cada una leva una ranura. Paira ver como funciona, asumamos que una destas ranuras é vertical (de chapa B) e a outra horizontal (de chapa C).
Si as placas B e C se superponen, os raios que salguen do obxecto D atoparán un pequeno orificio e sobre a membrana A teremos una imaxe típica. Pola contra, se existe una distancia entre as láminas B e C (como se mostra na imaxe), a imaxe do obxecto D aparecerá distorsionada sobre a membrana A. Por que?
Os raios que sobresaian das liñas verticais do obxecto D (que é una cruz) pasarán pola ranura C coma se este fose un buraco circular e a ranura da segunda lámina non entorpecerá a súa traxectoria. Por tanto, o que aparece na membrana A será a imaxe da liña vertical de D, maior ou menor en función da distancia entre C e A.
Con todo, coa liña horizontal de D non ocorrerá o mesmo. Os seus raios pasarán pola ranura de C como os demais, tranquilamente e sen distorsiones, coma se fose un buraco circular. Pero ao chapear contra a chapa B volven atopar algo parecido ao buraco circular e o que dan na membrana A dependerá da distancia entre A e B.
Por tanto, neste caso, paira as liñas verticais do obxecto en D é coma se tivésemos un buraco circular na lámina C e paira as liñas horizontais o buraco sería na lámina B. Como a distancia entre A e C é maior que entre A e B, as dimensións verticais que aparecen na membrana A son maiores que as horizontais, é dicir, a imaxe aparece distorsionada, é dicir, alargada verticalmente.
Por suposto, se a ranura que temos en C fóra vertical e a de B horizontal, a distorsión sería inversa, é dicir, aumentada horizontalmente. A imaxe obtida coas rendijas en calquera outra posición terá una nova deformación. Por iso, podemos conseguir una fotografía non real e una caricatura ou una imaxe curiosa.
Este tipo de máquinas fotográficas teñen as súas propias aplicacións prácticas, especialmente no campo da arquitectura e a decoración.
Velocidade dos raios de luz
Como todos sabemos, a luz na súa expansión móvese a unha velocidade de 300.000 km/s. Por tanto, necesitarase tempo paira chegar desde calquera foco até os nosos ollos. Por iso, preguntémonos si vemos que nun lugar o Sol salgue ás seis da mañá, a que hora veriamos esa saída se a velocidade da luz fose infinita, é dicir, se chegasen axiña que como saísen os raios?
A distancia entre o Sol e a Terra fai que a luz ocupe oito minutos. Por tanto, se a luz viñese bruscamente, deberiamos ver a saída do Sol oito minutos antes, é dicir, as cinco e cincuenta e dous en punto. Estás de acordo?
Pois non. Este resultado é totalmente erróneo. Se isto ocorrese, ao seis veriamos a “saída” do Sol. Pero, como é posible? Moi fácil. A “saída” do Sol non é a saída, senón a volta da esfera terrestre e esa “saída” é a entrada da Terra a un espazo previamente iluminado. Por tanto, independentemente da velocidade da luz, neste caso sempre veriamos ao Sol ás seis.
Outra cousa é que os observatorios vexan una explosión ou telescopio na superficie do Sol. Entón si, o prazo que hai entre o visto e o sucedido é o de oito minutos, pero esa non era nosa pregunta.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
