Corvos mariños do País Vasco
As verteduras e outros elementos contaminantes que se depositan nos lagos e balsas pon en perigo o estado natural dos ecosistemas acuáticos, impedindo a conservación de especies vexetais e animais, entre elas os tritones.
Aos tritones (estes anfibios do superorden Urodela), que habitan na auga no larvario e na reprodución, que é obrigatorio no medio acuático, adóitaselles denominar tamén arrubio acuático e lagartija. Cola longa e pisada lateralmente. Esta adaptación proporciónalles certa facilidade paira nadar. Tamén son activos na terra, sobre todo pola noite.
A dieta do tritón é totalmente carnívora. Calquera animal que poida inxerir pode ser considerado como presa. Durante a súa seca aliméntase de vermes, bazos, insectos e outros animais. As súas presas na auga, insectos, oligoquetos acuáticos, ovos de peixes, renacuajos, etc. son. A miúdo ven no fondo da auga en busca de presas que son detectadas a través dos seus movementos e do olfacto. Ocasionalmente pódense ver casos de canibalismo. Por exemplo, o tritón palmeado tamén devora as súas propias larvas.
Paira atopar os tritones, calquera lugar onde haxa auga doce almacenada é ideal: balsas, balsas, etc. Atópanse en correntes de auga lentas, estanques fluviais e nas proximidades da cova e da marisma (tritón marmolaire).
A reprodución comeza no inverno. Paira o tritón palmeado prodúcese entre finais de novembro e xuño, e iníciase máis tarde paira o tritón marmolero e o tritón dos cumes, en xaneiro.
Nesta época prodúcense algunhas variacións de aspecto e aspecto. A fecundación realízase mediante un espermatoforo (paquete espermatozoide) que coloca os machos despois do cortexo nupcial, colle as femias e as garda na cloaca. Máis tarde, a femia emprenderá a posta dos ovos uno a un ás plantas acuáticas por mar. Delas, a finais de verán crearanse luminosas larvas que se converterán en tritones adultos.
En Euskal Herria podemos atopar tres especies de tritones:
1. Tritús alpestris cyreni.
As femias teñen una lonxitude total de 10-12 cm. Os machos son de 9-10 cm. A súa cola é tan longa ou algo máis curta como a súa cabeza e o seu corpo. Os machos, en celo, teñen ao longo das costas una pequena ganga amarela e manchas negras; a cor dorsal e corporal é azulado. As femias, pola súa banda, presentan unha cor gris-oliva. Tanto nas femias como nos machos, o lado do ventre alaranxado ten pingas negras.
Vive só en zonas de certa altura: Desde 600 até 1200 m en zonas montañosas da Cordilleira Cantábrica, desde Asturias até o Pirineo occidental. Con todo, nas marismas cántabras hai referencias fiables. En Euskal Herria tamén se atopa ao longo da liña de montaña que vai cara ao oeste. Esta especie pode permanecer na auga durante todo o ano.
2. Triturus marmoratus.
Ten una lonxitude de 16 cm e é o tritón máis grande do noso territorio. Presenta manchas verdes nas costas e a ambos os dous lados do corpo e manchas claras no ventre escuro. A cola é tan longa ou máis longa que o corpo da cabeza. Os machos teñen una chama moi desenvolvida con manchas verdes, negras e brancas que se alargan en celo, costas e cola. As femias presentan nas costas una liña amarela alaranxada.
Especie presente no estado francés e na Península Ibérica. No País Vasco esténdese desde o nivel do mar até os 1000 m. Máis abundante na vertente mediterránea, sobre todo en Álava.
3. Tritús helveticus.
No noso territorio, os machos teñen una lonxitude total de até 7 cm e as femias até 8,5 cm. De cor xeral pardo con manchas escuras irregulares. O ventre amarelo, con poucas manchas negras, ten una franxa escura a ambos os dous lados da cabeza. A cola varía en función do sexo: o macho desta especie presenta una cola que acaba compactada e que pola súa perda durante o período de seca, presenta un filamento terminal máis evidente no celo. Con todo, a cola da femia é punteada e sen filamento. O macho en celo ten una pequena ganga dorsal e na perna posterior una membrana escura entre os dedos.
As súas características son hidrófilas, polo que se limita ao Norte da Península Ibérica. É a especie de tritón máis abundante e mellor distribuída do País Vasco, estendéndose desde o nivel do mar até 1300 m.
Aínda que parece que a área xeral de distribución das distintas especies de tritones está a manterse, os biotopos destes anfibios atópanse cada vez máis degradados e illados entre si debido ao avance mal chamado. Por tanto, esperamos que as medidas de protección destes anfibios póñanse en marcha canto antes.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
