Xogos do Norte de Europa
Os xogos que traemos son dous: Hnefatafl e Tablut, con dúas versións da primeira. Ambos os xogos parécense moito tanto no movemento das pezas como no obxectivo dos xogos.
Hnefatafl era un xogo coñecido entre os viquingos e foi difundido por eles. A tabluta, en cambio, era xogada polos laponianos.
XOGO HNEFATAFL
Facendo un pouco de historia, diremos que é un dos grandes xogos de táboas. A maioría dos taboleiros parecían ser falsos e paira a fabricación das pezas utilizábanse madeira, boli, allo, vidro, óso e ramas. Alcanzou o seu máximo prestixio nos inicios medievais no norte de Europa. Foi una época escura e de gran movemento poboacional. Do mesmo xeito que o que sabemos sobre a historia daquel período, sabemos moi pouco sobre o xogo dos viquingos, aínda que a investigación arqueolóxica actual empezou a aclarar algo.
Táboas de hnefatafl atopadas nunha tumba da Idade do Hierro de Dinamarca, xogo no territorio dos viquingos escandinavos d. C. Dinos que se xogaba no ano 400. Foi levado polos viquingos aos pobos dominados, converténdose no único xogo de táboas de saxonistas en Islandia, Gran Bretaña e pobos de Eire.
Co tempo o xogo desenvolveuse e os arqueólogos atoparon diferentes versións do taboleiro nos territorios que van desde Eira até Ucraína. Este xogo menciónase en numerosas saga ou poesías islandesas, así como nalgúns escribanos cálidos.
Nalgúns escribanos menciónase este xogo como HNEFATAFL, é dicir, como táboa real. Grazas ao estudo destes manuscritos e aos diferentes tipos de táboas e pezas atopadas, os investigadores puideron coñecer o comportamento. No entanto, sen dúbida houbo versións diferentes das normas en diferentes lugares e épocas.
Nun escribano inglés do século X, escrito en latín na época do rei Athelstan, utilizouse o taboleiro e a colocación das pezas paira presentar os evanxeos.
A primeira versión que imos ofrecer aquí, sacou a J deste manuscrito. Armitage Robinson (Time of St. Duncan, Oxford, 1.923). A diferenza coa versión medieval é que, en lugar de xogar en puntos, xógase en cadros.
Os últimos documentos relativos a este xogo certifican o seu uso en Gales en 1.587 e en Laponia en 1.723. Baixada do xogo XI. Comezou no século XVIII co aumento do xadrez, que quedou limitado a zonas marxinais remotas.
Primeira versión
Nesta versión queremos destacar una distinción. O xogo pódese xogar tanto sobre puntos como sobre cadros. Se xogas sobre puntos, a táboa terá 18 x 18 cadros (19 puntos por liña). Se xogas sobre os cadros, a táboa terá 19 x 19 cadros. A partir de agora as normas son as mesmas paira os puntos (ver figuras 1 e 2).
1. Un xogador terá un rei e 24 pezas escuras. Outros 48 pezas claras. A posición inicial pódese ver nas imaxes, co rei no cadro de puntos central.
2. Xógase a quendas, empezando polo rei.
3. Todas as pezas móvense como una torre de xadrez, tantos cadros libres en vertical ou horizontal como se desexe, non en diagonal, nin saltando por encima doutras pezas.
4º Atrapamiento de pezas. A peza inimiga captúrase alternando entre dúas pezas, en horizontal ou en vertical (non en diagonal). No entanto, pódese introducir una peza sen ser atrapada entre dúas pezas do inimigo.
5. Paira capturar ao rei hai que rodealo polas catro caras con catro pezas do inimigo.
6º Os escuros gañarán si conseguen que o rei chegue a un cuadrante nos bordos do taboleiro. As luces gañarán en caso de atropelo do rei.
Segunda versión
IX. Reflicten o uso do xogo dos séculos X. As imaxes da táboa corresponden ao deseño de viquingos (figura 3).
Do mesmo xeito que na versión anterior, só hai dous tipos de pezas: o rei (maior que o resto de pezas) e os gudaris. Todas as pezas teñen o mesmo movemento.
1. O deseño do taboleiro (figura 3) mostra a colocación das pezas. No recuadro situado no centro do taboleiro coa seguinte imaxe (cadrada real):
É dicir, una das cinco casas reais que hai. Os seus defensores, 12 pezas claras, sitúanse á súa ao redor en cadros como:
As vinte e catro pezas escuras son agresivas e colócanse nos bordos do taboleiro en cadros coa imaxe:
2. Todas as pezas teñen o mesmo movemento; o movemento da torre de Xadrez, é dicir, pódese mover una peza nunha fila cadrada horizontal e vertical, pero non en diagonal. En cada quenda pódese mover una peza aos cadros libres sen saltar sobre outra peza.
3. As casas reais só poden ser ocupadas polo rei. Os outros poderían pasar por encima do cadro central sen quedar.
4º Paira capturar una peza, o inimigo ten que colocar as súas dúas pezas ao seu lado.
5. Tamén se poden capturar as pezas nos bordos bloqueándoas nos cadros laterais dos cadrados reais
6º O obxectivo do xogo, paira os escuros, é capturar ao rei e paira o rei escaparse a algunha casa real dos vértices.
7. Paira capturar ao rei hai que rodealo polas catro caras. Tamén se pode cazar aínda que o tres agresores rodéano por tres lados, si pola cuarta parte está o cadrado central.
8º. O primeiro movemento realízano os agresores.
XOGO TABLUT
O xogo Tablut parécese moito ao hnefatafl, pero se utilizan menos pezas e menos taboleiros. Aínda que a posición inicial das pezas é diferente, os movementos e obxectivos son iguais.
A tabluta vén de Laponia. A primeira descrición deste xogo foi realizada polo botánico sueco Carolus Linnaeus. Na viaxe de seis meses cara a Laponia no ano 1.732, realizou numerosas descricións da fauna e flora laponiana, así como dos seus habitantes e do seu modo de vida. Una delas era a táboa realizada na pel do reno e a descrición deste xogo. Con todo, Linnaeus era nova e descoñecido naquela época e ninguén se preocupou do seu traballo. XIX. Até o século XX, despois de moitos meses, non se publicou este traballo.
Normativa
Utilízase una táboa de 9 x 9 cadros (ver figura 7). O cadro central é o “conaquis” (trono), que só pode ser utilizado polo rei. No xogo descrito por Linnaeus, un xogador ten rei e oito gudaris. En contra, dezaseis gudaris.
1. Ao comezo do partido, as pezas colócanse tal e como aparecen na imaxe os puntos negros e brancos.
2. Todas as pezas teñen o mesmo movemento, horizontal e vertical, como as torres de xadrez.
3. A captura realízase pechando una peza entre as nosas dúas pezas nunha fila vertical ou horizontal. Con todo, se colocamos una peza entre dúas pezas da contraria, non podemos atrapala.
4º Paira capturar ao rei hai que pechar polas catro caras (ou polo tres si o cuarto é o conaquis). Neste caso os agresores son os vencedores.
5. O rei gañará si chega a un cadrado dos bordos da táboa. Se un camiño está aberto ao rei, o rei raitxi! (a xadrez). Se hai dous camiños abertos! (a xake mate) diría. Nesta situación gañará, xa que o contrario non pode pechar as dúas vías nunha xogada.
Lembra que estes xogos son de ataque e defensa. Cada grupo pode actuar en forma de ataque ou de defensa e cambiar de táctica. Os problemas que ten cada grupo son diferentes. Por tanto, tenta xogar en diferentes partes, a ver quen gaña máis.
(Grazas a Xabi Artola)
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
