Rodeado de reactores nucleares
Cando se paralizaron os traballos na central nuclear de Lemoiz, tiven a sensación de que descartamos un tipo de enerxía do País Vasco paira sempre. Naquela época, ademais, a enerxía nuclear era sinal dunhas “bandeiras” e un perigo real, sobre todo pola influencia dos EEUU e os Soviéticos. Desde entón pasou tempo, e aínda que non quero ocultar a miña antipatía con este tipo de enerxía, por curiosidade comecei a analizar o estado actual da enerxía nuclear.
Con todo, o debate xerado nas páxinas desta revista e a visita que imos realizar en breve á central nuclear de Bordeus incrementou o meu interese por este tema, pero teño que recoñecer que desde que fai un par de anos un amigo confirmoume que a orixe da miña enerxía doméstica podería ser nuclear.
Europa é o lugar do mundo onde máis enerxía nuclear consómese. O tipo de central máis habitual é a que utiliza auga corrente como refrigerante. Francia é o país europeo con maior número de reactores e o 80% da enerxía consumida é de orixe nuclear.
O combustible utilizado nas centrais nucleares é o uranio, elemento pouco presente en Europa, cuxas reservas se estiman en 150.000 toneladas. O uranio que salgue da terra ten dúas isótopos mesturados: os isótopos Ou-238 e Ou-235. Ou-235 é o único facilmente fisiable, pero só o 0,7% da mestura. A proporción necesaria paira a súa utilización como combustible debe elevarse até un 3% na mestura, pero as técnicas empregadas son moi caras. En Europa existen dúas compañías paira iso: una Urenco e outra Eurodif.
Os restos de combustible que o reactor deixa consumidos en Ou-235 conteñen produtos altamente radioactivos. Así mesmo, a transmutación da Ou-238 produce un novo elemento, o plutonio. Isto non está de forma natural na Terra e como Ou-235 é fisiogable. O plutonio preséntase en forma Pu-239 e como xa se indicou, pode utilizarse como combustible nuclear. A enerxía xerada na fisión por un gramo da Pu-239 é igual á xerada polas catro toneladas de carbón.
O combustible esgotado é tratado químicamente e sepáranse o tres combustibles principais (uranio esgotado (principalmente Ou-238), plutonio e produtos de fisión altamente radioactivos). Paira iso, en Europa existen catro centros: dous en Francia, un no Reino Unido e outro en Alemaña.
Como se mencionou anteriormente, os reactores nucleares convencionais só aproveitan una pequena parte do combustible (aproximadamente un 1%). Con todo, como se indicou que bombardeando con neutróns Ou-238 fórmase Pu-239, desde o punto de vista da economía de combustible, o máis adecuado é utilizar a mestura entre Ou-238 e Pu 239. Así, para que una central de 1.000 MW opere durante un ano a toda a potencia, só necesita dúas toneladas de uranio despois de introducir 4 toneladas de plutonio como carga inicial.
Nas centrais nucleares construídas até a década dos 70 non se tiña en conta o problema do combustible, pero algúns acordos alcanzados entre 1974 e 1977 empezaron a construír centrais que usasen combustible “enriquecido” e denomináronse “centrais rápidas”. A maior central construída con esta estrutura foi a Superphenix, cunha potencia de 1.200 MW. Iniciouse en 1985 e atópase en Francia.
O recipiente con reactor e núcleo ten 15,5 m de altura e 21 m de diámetro. Contén 4.300 metros cúbicos de sodio circulando a temperaturas entre 400 e 550 ºC. Esta central empezou a funcionar a plena potencia en 1986, pero en 1987 pechouse por fuga de sodio. Finalmente, en abril de 1989 o goberno francés aprobou a posta en marcha da central.
O custo do superphenix foi aproximadamente o dobre que o das centrais que non utilizan combustible enriquecido. En consecuencia, comezouse a traballar na redución do custo e parece que neste tipo de centrais é posible reducir un 25% o volume de materiais aumentando un 20% a capacidade.
No entanto, existe un custo engadido que é o da reprocesado do combustible gastado. Neste campo atópase o maior descoñecemento, xa que aínda que pode converterse en Ou-238 Pu-239, ninguén sabe que facer coas partículas de residuos radioactivas. Atopáronse solucións provisionais, como o soterramento en grandes profundidades, pero esta vía ten as súas limitacións.
Até aquí elaboramos un primeiro resumo das centrais nucleares, pero esperamos que antes de pouco se realice una explicación dunha determinada central nuclear.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
