Raposos voadores?
Vendo a evolución das cousas, pronto os raposos terán dúas alternativas: adaptarse a vivir en gaiolas ou aprender a voar. Quen non se axusten a estas dúas opcións terán un futuro tremendo.
A política que se levou a cabo en Euskal Herria de face á natureza foi moi mala cando se levou a cabo. En calquera caso, e antes de empezar, teño que recoñecer que as intencións de quen impulsaron esta política non foron malas. Por exemplo, o informe elaborado pola Sociedade de Aranzadi paira o Goberno Vasco en 1989. Nel propúñase una rede de espazos naturais paira a Comunidade Autónoma do País Vasco, cunha conexión coherente.
Desde entón choveu moito, pero non se completou a rede proposta. As conclusións son evidentes, xa que a proposta de rede inicial limitouse a protexer determinados territorios dispersos. Estes territorios, ademais, son independentes entre si. Así aparece polo menos nos documentos das Directrices de Ordenación do Territorio da Comunidade Autónoma do País Vasco. Proba diso é o plano que presenta o Departamento de Agricultura na denominada Acción Xeral do Plan Rural Vasco. Nela aparecen nove xardineiras ou zonas verdes na xeografía de máxima gris. En Navarra e Iparralde, aínda que a situación non sexa tan grave, atoparémonos con algo parecido.
Se seguen adiante con estas formulacións, e parece que será así, o "efecto barreira" que se está producindo agora queda completamente consolidado. É dicir, só unhas zonas verdes triste e dispersas pola nosa xeografía quedarán formando illotes, ás que a fauna deberá adaptarse. A autoestrada Bilbao-Behobia xa provocou que na costa guipuscoana isto sexa así. A fauna da zona de Jaizkibel e Kukuarri, salvo as aves, vive illada. O intercambio xenético de animais nestes terreos é practicamente imposible, xa que teñen poucas posibilidades de movemento. Os seus raposos, tejones, cataginetas e topos viven nunha gran gaiola. Nun futuro próximo, non moi afastado, a maioría das especies autóctonas estarán desdeñadas.
Así as cousas e si polo momento leva a cabo a política que se está expondo aquí, na Comunidade Autónoma non haberá espazos naturais. No seu lugar teremos varias gaiolas verdes ou, se vos resulta máis agradable a idea, uns xigantescos zoológicos. Se queremos conservar os restos da nosa fauna en Urkiola e Aizkorri, temos que liberar aos animais e coidalos, ou ben pór fermosas fotografías que nos permitan lembrar o que foi no pasado. Con todo, a gran afauna acabouse paira sempre.
Sen dúbida, este problema aínda ten solución. Paira iso basta con reformular a organización e recuperar a idea da rede de espazos naturais proposta por Aranzadi en 1989. Desgraciadamente, os nosos políticos, e o propio pobo, deberían ter outra sensibilidade cara á natureza para que iso suceda, e iso non é nada fácil. Antes de que se note ou vexa ese cambio de sensibilidade, veremos voar os raposos ou, se non, non veremos máis na nosa Comunidade Autónoma.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
