Era normal... cangrexo común
Como xa saberá a maioría da xente, de tanta abundancia, chegou a desaparecer case por completo o cangrexo de río ( Austropotamobius pallipes ) nos últimos 20 anos. O descoñecemento existente, a penosa situación dos ecosistemas acuáticos, e un longo etcétera que analizaremos, desgraciadamente ofrecen un futuro escuro a este magnífico animal que xogaba un papel tan importante nos ríos e arroios. O cangrexo común (ou autóctono) é un invertebrado vestido de cuncha dura. Desde a punta do extremo até a parte posterior, ten una lonxitude de 11 cm e o seu peso adoita roldar os 80 g.
Das 10 patas deste decápodo, o primeiro par está dotado de fortes pinzas. En contra do que moita xente cre, o cangrexo de río vai cara a adiante e só nadan cara atrás contraendo forte a cola baixo o corpo. A cor pode variar, predominando sempre as olivas escuras ou pardo-verdes. Os que só viron o cangrexo no prato dirán que ten cor vermella. Pero isto débese a que cando se coce, o primeiro dos dous pigmentos que ten na cuncha (azul e vermello) desfaise coa calor e só queda a pigmentación vermella.
Paira coñecer esta especie, con todo, estas características non son suficientes, xa que nos nosos ríos e arroios existen outras dúas especies de cangrexo americano de orixe: o cangrexo vermello ( Procambarus clarkii ) e o cangrexo sinal ( Pacifastacus leniusculus ). As principais diferenzas entre estas tres especies son:
- Como o seu nome indica, o cangrexo vermello é de cor avermellada. O local e o sinalizado son, na maioría dos casos, moi pardos.
- O cangrexo autóctono é algo menor que o do sinal e este último, ademais, é facilmente separable por ter una marcada “sinal” ou cicatriz branca nas pinzas.
- Continuando coas pinzas, as do cangrexo común son granulosas. As do sinal, en cambio, suaves e vermellas espiñentas.
- Ademais das diferenzas morfológicas, cada especie atópase en diferentes hábitats. O cangrexo vermello, por exemplo, sente atraído por augas bastante lentas e tépedas, ás veces sucias. Os outros dous aparecen en augas limpas, pero o seu cangrexo adoita quedar no alto dos ríos, xa que o do sinal predomina en augas máis tépedas.
Por tanto, o cangrexo común é una especie de augas limpas, frescas e oxigenadas. As zonas medias son máis apropiadas paira a especie que os arroios de alta montaña. O mellor desenvolvemento dáse en augas calcáreas, debido á importancia do calcio na formación do exoesqueleto. Doutra banda, gústanlle as concas ricas en goridas, rochosas e con numerosos ocos. Pode habitar non só en ríos e arroios, senón tamén en lagos, encoros e canles.
Normalmente permanece baixo a pedra ou a vexetación durante o día, ata que á noitiña salgue a comer. Entón, paira encher o estómago, comeza a buscar plantas, insectos, larvas, animais mortos, etc. O cangrexo é un omnívoro e carroñero que, comendo materia orgánica, axuda a equilibrar o equilibrio e limpeza dos ecosistemas de augas doces.
O desenvolvemento das gónadas comeza en xuño e alcanza o seu máximo en setembro-outubro. Os machos entran entón en celo e comezan a buscar femias. Paira fecundarse, os machos deixan o espermatoforo entre as patas das femias e prodúcese una raqueta varios días despois. A femia pon una media de 60 ovos e lévaos amarrados no abdome durante 6 meses ata que eclosionan na primavera. Tanto no desenvolvemento das gónadas, a eclosión dos ovos, como noutros procesos da vida deste animal, a temperatura da auga é moi importante. Tras a eclosión, as larvas nacen e pasan por diferentes estadios (estado de desenvolvemento), adoptando a forma de adultos e separándose varias semanas da súa nai. A mortalidade nos primeiros meses de vida dos cangrexos pode ser moi alta.
O feito de que o corpo do cangrexo estea recuberto de cunchas duras prodúcelle moitos problemas de crecemento e só pode crecer cando retira esa cuberta exterior até formar a seguinte cuncha. Este período de tempo adoita ser moi grave paira o cangrexo, xa que se atopa nunha situación de desprotección e desenvoltura. Ata que se retira a cuncha vella e fórmase a nova, transcorren poucos días e tarda unhas 48 horas en endurecerse.
Como xa se mencionou, o calcio fai que sexa moito máis fácil facelo en augas alcalinas. Durante o cambio de cuberta e co fin de evitar riscos, non sairá a alimentarse. O primeiro ano mudará a cuncha 5-7 veces e os adultos 2 veces ao ano: primavera e outono. É una especie de crecemento relativamente lento e tardará 3-4 anos en chegar á madurez sexual.
De estar onde estea até case desaparecer
Este crustáceo ocupaba na súa distribución histórica una Europa central e meridional, as illas británicas, etc. Con todo, a situación actual é moi diferente, practicamente desaparecida na Península Ibérica. En canto á situación en Euskal Herria, poderiamos dicir o mesmo. Antigamente, na maioría dos ríos e arroios de Euskal Herria o cangrexo era abundante. O costume de pescar ou comer cangrexo parecía non ter demasiada influencia nas poboacións. En poucos anos, con todo, todas as poboacións sufriron un drástico descenso até practicamente desaparecer. Por que tal desastre?
Una das principais causas desta enfermidade é a denominada afanomicosis producida polo fungo Aphanomyces astaci, que nalgúns lugares foi coñecida como a “epidemia de cangrexo”. Este fungo, probablemente, chegaría aos nosos ríos a través dos cangrexos que se traían de América a Europa e en poucos anos destruíu as poboacións locais. Como consecuencia deste oddo, aos cangrexos debilítaselles a cuncha e paralízaselles as patas e chégalles a morte en 10-15 días. A mortalidade é xeralmente do 100%.
Parece ser que a afanomicosis apareceu por primeira vez en Italia a finais do século pasado e despois estendeuse por Europa. As primeiras mortes masivas en España déronse en 1958 en Valladolid e en 1965 en Soria. En 1979 estendeuse por toda España. En Euskal Herria tamén se comezou a expandir a mortalidade en 1978 e a súa formación poderíase asociar ao cangrexo vermello ou cangrexo sinal que se introduciu nos ríos de América. A pesar da súa enfermidade, son especies que poden sobrevivir e que ao entrar nos nosos ríos, contaminábanse e morrían. Ademais dos cangrexos americanos, os catiuscos dos pescadores e os asadores tamén poden ser condutores da afanomalía, multiplicando o problema.
As consecuencias foron lamentables. Os cangrexos autóctonos quedaron en arroios de montaña e poboacións illadas, poboacións róticas cada vez máis difíciles de sacar adiante. A medida que o cangrexo común desaparece, produciuse un desequilibrio no ecosistema no que vivía. Aumento da eutrofización e acidificación das augas, diminución dos niveis de osíxeno disolto, proliferación de plantas e animais acuáticos, diminución doutros, etc.
Ademais, a todo isto pódeselle engadir o valor económico da pesca. Entre 1978 e 1987, por exemplo, estímase que o valor económico das licenzas de pesca non solicitadas paira a Administración do Estado español foi de 2.000 millóns de pesetas. En 1924 levaban diariamente 200 quilos de cangrexo en tempada de pesca desde Vitoria a San Sebastián. En 1975 aínda se capturaron máis de 4 millóns de exemplares en Álava, pero desde entón as cifras ían diminuír drasticamente. Na cociña é tan apreciada que actualmente na Comunidade Autónoma do País Vasco consúmense preto de 500.000 quilos de cangrexos de río ao ano, pero de cor vermella ( Procambarus clarkii ). Con todo, non se pode pescar nin comer.
En calquera caso, a desaparición dos cangrexos autóctonos non pode ser acusado unicamente de pragas. Sen dúbida, as accións directas ou indirectas do ser humano tiveron una gran influencia. Deste xeito, a contaminación dos ríos, os cambios nas concas fluviais, os cortes de vexetación, a sobrepesca, etc. podían ter a mesma culpa na extinción desta especie que a afanomicosis.
Que facer e que non facer?
Como noutras ocasións, estamos ante a extinción dun animal proveniente da man do home, pero hai algo que facer a favor desta especie? Paira empezar, debemos lembrar que a ignorancia é moi grande, o que dificulta a procura dunha solución adecuada. A detección do fungo microscópico Aphanomyces astaci é moi difícil e só os investigadores que o están facendo poden facelo de forma fiable. É difícil, por tanto, dicir que paira calquera outra acode os cangrexos están contaminados. Por tanto, o primeiro paso é evitar o uso de cangrexos paira repoboacións, a menos que estea controlado por expertos. Tampouco os que din que son “cangrexos sen pragas”, xa que os incontrolados pódense vender con ese nome.
Lembremos que, segundo os últimos estudos, o cangrexo con sinal ( Pacifastacus leniusculus ) é o condutor da praga, especie utilizada en diversas zonas da Comunidade Autónoma comunidade Autónoma Vasca. Por tanto, a especie que se está “vendendo” como un representante ecolóxico capaz de soportar a enfermidade pode ser un dos factores que prexudican aos nosos últimos cangrexos convencionais.
En consecuencia, sería preferible non repoboar o cangrexo con sinais ou outras especies alóctonas; levar a cabo investigacións paira coñecer a distribución, abundancia e estado sanitario de todas as especies de cangrexo presentes nos nosos ríos; promover a conservación e/ou recuperación do estado ecolóxico das concas fluviais; planificar a introdución de cangrexo autóctono nas augas sen afanomicosis; confirmar da man de expertos o bo estado sanitario dos cangrexos autóctonos que se queren introducir; e promover a colaboración entre as poboacións que non pertencentes ao cangrexo común.
En varios lugares de Europa está a lograrse controlar e superar a epidemia, xa que o fungo non pode vivir máis dun ou dous días sen hóspede. Por iso, tras a contaminación dos fungos e a morte de todos os cangrexos, o fungo desaparece e tras un tempo pode volver vivir o cangrexo autóctono. As dúas condicións necesarias paira iso son a idoneidade do hábitat e a ausencia de cangrexos condutores da enfermidade. Volvemos repetir o devandito anteriormente: as especies americanas causaron danos, pero as alteracións sufridas polo hábitat tamén influíron innegablemente na desaparición dos cangrexos autóctonos.
Como quedou claro, non será fácil resolver a curto prazo este complicado problema e volver ás poboacións do cangrexo común de outrora. Co esforzo de todos, coidando os ríos, respectando as últimas poboacións e deixando paira sempre as repoboacións incontroladas, recuperamos este elegante animal. Difícil, pero non imposible!
Especie: Austropotamobius pallipes |
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
