Anorexia nerviosa
Trátase dunha enfermidade de orixe psíquica, caracterizada pola renuncia total á comida polo desexo irracional e ilóxico de perder peso. Dito doutro xeito, din non a comer paira non engordar.
A anorexia pódese considerar como o luxo das sociedades máis ricas e tecnoloxicamente avanzadas, entre as que o culto á imaxe física e á delgadez adquire una apreciación e importancia desproporcionada. A obtención de alimentos, pola súa banda, non constitúe un problema paira estas sociedades.
A anorexia psíquica é una enfermidade difícil e complexa, xa que na súa creación e desenvolvemento apenas pesan factores orgánicos, senón psicolóxicos e mentais.
Idade e sexo
É case totalmente feminina, 95 de cada 100 persoas anoréxicas son mulleres. E outro dato estatístico paira comprender a evolución da enfermidade é que as anorexias adolescentes e as mulleres de 12-25 anos son as máis afectadas, con idades de maior risco entre os 14 e os 18 anos.
Causas posibles
Como en case todas as enfermidades nas que a anorexia, a intelixencia ou o déficit teñen algo que ver, pode deberse a moitas e diferentes causas. Cada caso é un mundo.
- Con todo, a nivel estatístico, das razóns que fan que una muller (ou un home) deixe para comer e desconfíese até ese tamaño, pódese dicir que a principal é una clara inflación persoal, a non aceptación do propio corpo e a escasa autoestima.
- Un problema emocional que non se controlou adecuadamente, a morte dun familiar, un desgusto ou desencanto no amor ou os conflitos familiares, son factores que poden empuxar a unha persoa a esta situación (a anorexia nerviosa). Desde o punto de vista psicolóxico, a anorexia sería a angustia que vive a persoa e a maneira de expulsar eses sufrimentos.
- A moda da delgadez, a afección e o entusiasmo polos corpos novos e perfectos, a constante potenciación dos medios de comunicación e a publicidade, son outros factores que poden levar a un adolescente inestable e aínda non maduro a unha situación depresiva.
- Entre as persoas que sofren anorexia, segundo as estatísticas, una de cada tres persoas eran obesas. De aí dedúcese que a anorexia tamén pode producirse como reacción contra a obesidade.
Síntomas
O síntoma físico evidente que adoita presentar a persoa anoréxica é a súa aparencia: estética, delgada. A anoréxica, no seu afán de non comer, pode pisa un 50% menos que o peso que lle corresponde ao seu corpo, talla e idade.
Os anoréxicos adoitan ter o rostro antes envellecido e marchado, cun aspecto triste.
A pel (seca e fría por deshidratación) cóbrese cun veo ou ou una laun moi fino, destacando as lentes azul-negruzcas.
En canto á situación de ariete, na primeira fase, a anoréxica é una persoa moi activa que a conduce practicando deporte ou realizando paseos ou paseos espectaculares. Pero a medida que avanza a enfermidade, aquela hiperactividade inicial convértese en apatía e indiferenza, porque non ten valor para nada máis.
A persoa anoréxica non pode durmir normalmente e ten outros síntomas depresivos: pranto, tristeza, retraimiento social, baixa autoestima, inestabilidade emocional, irritabilidad e dificultade de control, ademais da ansiedade.
A muller anoréxica, por falta de nutrición, desaparece a regra (amenorrea) e perde a tendencia á actividade sexual.
Estes pacientes adoitan ter vómitos case sempre intencionados, coa intención de expulsar a última comida que se fixo antes de que o corpo absorba. E estes picos son de gran axuda paira o diagnóstico.
Evolución
Salvo uns poucos casos benignos, a miúdo provocados pola crise da época da adolescencia e que se resolven por si sós, a evolución natural da anorexia conduce ao paciente á desnutrición, que pode morrer se non se somete a un tratamento adecuado.
Como se pode curar?
A anorexia, ao tratarse dunha enfermidade psíquica, necesita un tratamento adecuado, guiado por especialistas, coa intención de adelgazar e deixar para comer e descartar as causas que provocaron esta dolorosa cea.
No caso de que o paciente non acepte voluntariamente o tratamento (normalmente, ademais dunha alimentación equilibrada e completa, tamén se administran sedantes e antidepresivos), a anoréxica deberá ser trasladada a un hospital ou centro hospitalario.
É importante que o paciente non só logre un nivel de vida adecuado, senón que deixe claro que paira curar completamente a enfermidade debe aceptar os alimentos de forma libre e voluntaria, asumindo e controlando a causa psicolóxica que lle levou á anorexia.
O tratamento clínico e psíquico da anorexia é longo e necoso, pero o problema ten solución. Por iso hai que destacar que non hai solución máxica. Nin remedio caseiro paira esta enfermidade psíquica. Psiquiatría e psicanálise son os recursos máis eficaces que temos entre mans.
Que facer paira previr?
A anorexia é una situación de moi difícil prevención, como todo o relacionado co mundo psíquico, que é moi complexa. Ante certas causas, algunhas persoas reaccionan dunha maneira (negativa) e outras as asimilan, incorporándoas ás súas vidas.
No caso dos adolescentes, corresponde aos pais tomar medidas axiña que como apareza o primeiro síntoma dos seus fillos, como axudar a que acepten o seu propio corpo e a súa propia identidade.
Fuxir dos tópicos das modas sociais que reivindican a delgadez como único modelo de beleza (hoxe en día). Outras calidades (amplitude de man, amor, intelixencia, etc.) ensinar a valorar para que o aspecto físico non tome toda a importancia.
Comportamentos adversos da familia ante un anoréxico
- Este trastorno é una actitude deliberada do paciente.
- Obrigar a comer ao paciente con violencia ou engano.
- Preocupación permanente polo peso e aparencia do enfermo.
- Tentar solucionar o problema só con vitaminas e/ou medidas de comida especiais.
- Illar e inadmitir o ingreso nun centro hospitalario, se así o require o médico.
Puntos a ter en conta
- A anorexia afecta tamén a todos os que están ao redor do enfermo. Por iso, é imprescindible que os pais consulten a un psicólogo ou psiquiatra paira axudarlles mellor na terapia da súa filla adolescente.
- A paciencia e o entusiasmo son necesarios, xa que un familiar afectado pola anorexia altera totalmente as relacións e os hábitos de toda a familia. Antes de nada hai que saber que o camiño paira curar, ademais de ser longo, é difícil e cheo de obstáculos.
- A vontade é a mellor vía paira curar.
- A negativa a comer, pese ao risco de perda de saúde, é una forma inconsciente de chamar a atención dos demais. Por iso, é imprescindible acudir ao médico cando aparece o primeiro síntoma.
- Risco derivado do consumo incontrolado de diuréticos e laxantes. Dous dos mellores colaboradores dos afectados pola anorexia.
- Por último, lembrar que o 6% dos anoréxicos falece por esta enfermidade, xa que se a anorexia non se captura a tempo é una enfermidade que pode ter consecuencias graves.
Preguntas e respostas
- A nena diagnosticada de anorexia nerviosa necesita ser ingresada nun centro hospitalario paira recibir o tratamento ou pode ser tratada no seu domicilio?Demostrouse que é requisito indispensable que se retire do ambiente familiar e ingrese nun centro adecuado para que o tratamento da anorexia nerviosa teña bos resultados. Doutra banda, as afeccións corporais e as perdas de peso tamén se tratarán mellor en ambiente hospitalario que en ambiente doméstico.
- Sempre fun un jangartu e moi delgado… Iso ten algo que ver coa anorexia nerviosa? Por unha banda, hai persoas que comen o suficiente coa súa constitución e actividade. Neles non hai ningún transtorno; a alimentación está adaptada ás necesidades do corpo. Por tanto, non hai motivo de preocupación.
- Cando un fillo comeza así (triste, apenas proba nada, etc.) serve de nada facer duro e obrigar a comer?Case seguro, esa actitude será a contraria. En primeiro lugar, habería que conseguir una boa relación e comunicación con ese fillo, paira poder así saber onde está a clave do problema. As actitudes duras e autoritarias dos pais deben ser obviamente descartadas paira non incrementar esta sensación de vítima.
- Dunha nai anoréxica, a filla vai recibir co tempo a mesma enfermidade?De feito, a herdanza xenética desempeña un papel importante en enfermidades de orixe psíquica. Pero hoxe en día, concretando, pódese dicir que a anorexia non se herda, aínda que haxa una predisposición... Se a filla copia as condutas da súa nai, non cabe dúbida de que haberá perigo, pero non é una condición indispensable, xa que os pais e os fillos non sempre son exactamente iguais.
- Cando se pode considerar que a persoa está totalmente curada da anorexia nerviosa? Normalmente, cando non se ocupa da cantidade e a ganancia de peso de quen come á hora para comer. Cando as comidas non se expulsan por medio de vómitos, intencionados ou involuntarios, e cando se normaliza a regra cando é muller. Pero sobre todo cando acepta e asimila o problema ou o transtorno que enfermou.
- Pódese dicir que a anorexia é una especie de suicidio? A anoréxica grita ao mundo enteiro que hai algo que non funciona ben na súa vida. Ese é, á súa maneira, o camiño que utiliza paira dicir que non está de acordo. E por iso o anoréxico necesita axuda psicolóxica, que lle axude a reconducir e solucionar o malestar que lle causou.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
