Premio Nobel de Medicamento 1998 ao óxido nítrico: pomba no exterior
O Instituto Karolinska de Estocolmo, que outorga anualmente o Premio Nobel de Medicamento, premiou a tres farmacolóxicos estadounidenses por descubrir que o óxido nítrico é una molécula de sinal do sistema cardiovascular. Os tres investigadores han traballado por separado, nunca xuntos, aínda que se coñeceron entre si.
Robert F. Cando Furchgott investigaba certos fármacos e o efecto das drogas nos vasos sanguíneos, logrou resultados contraditorios: a mesma sustancia provocaba a contracción do vaso sanguíneo nuns casos e a dispersión noutros. Pensou que o cambio de comportamento de Furchgott podía producirse en función de que as células da pel (endotelio) do interior dos vasos sanguíneos estivesen danadas ou sas.
En 1980, mediante un experimento, una sustancia, se o endotelio non estaba deteriorado, puido demostrar que estendía os vasos sanguíneos. El chegou á conclusión de que os vasos sanguíneos están estendidos porque as células do endotelio producen una molécula descoñecida que serve paira transmitir sinais e que esta molécula relaxa as células dos vasos. A este descoñecido corredor químico chamoulle factor de relaxación derivado do endotelio e comezou a identificarlle nos próximos anos.
Ferid Murad descubriu en 1977, mentres estudaba o traballo de nitroglicerina e outros vasodilatadores na Universidade de Virginia, que estes compostos liberan óxido nítrico e este relaxa as células musculares. A idea de que un gas, o óxido nítrico, podía influír nas funcións importantes das células, sorprendeu e suxeriu que factores endóxenos, como as hormonas, podían actuar a través do NON, pero non puido demostralo experimentalmente.
Louis J. Ignarr, R. Na liña dos estudos de Furchgott, emprendeu a procura da composición química do mencionado factor de relaxación. Tras numerosas análises, en 1986 descubriu que o factor de relaxación de Furchgott era o óxido nítrico. Pola súa banda, e no mesmo ano, R chegou a esa conclusión. O propio Furchgott. Ambas presentaron a súa conclusión nunha conferencia internacional (1986), polo que se puxo en marcha unha chea de investigacións en laboratorios de todo o mundo. E é que una sinxela molécula de gas deste tipo (que só contén un átomo de nitróxeno e un átomo de osíxeno) actúa no organismo como una molécula de sinal, é dicir, transmite sinais a través do organismo, era a primeira vez que se atopaba.
Paradoxo do óxido nítrico
Lobo exterior: O óxido nítrico (NON) é un gas incoloro e tóxico. Fórmase en reaccións de combustión a alta temperatura e presión, por exemplo a evacuación polo escape dos automóbiles, e ao despegar convértese en dióxido de nitróxeno. O óxido nítrico irrita as fosas nasais e os ollos e é un contaminante importante na atmosfera, debido principalmente á súa participación en reaccións de numerosos episodios de contaminación. Por exemplo, o NON estratosférico é un dos responsables da diminución da capa de ozono.
En casa pomba: ao revés do que di o proverbio vasco, o óxido nítrico, contaminante nocivo no aire (fose), é benéfico no organismo (en casa). Isto é sorprendente, xa que o NON é totalmente diferente ao resto de moléculas de sinal e é totalmente inestable, xa que non dura máis de 10 segundos, xa que se combina rapidamente paira formar nitratos e nitritos. Sabíase que algunhas bacterias sintetizaban óxido nítrico, pero ninguén pensaba que esta sinxela molécula podía ser tan importante en animais de altura como os mamíferos.
Investigacións posteriores ao descubrimento confirmaron de inmediato a importancia do NON no sistema cardiovascular. Pero non só aí. Na actualidade púidose demostrar que o NON tamén actúa como molécula de sinal no sistema nervioso, como arma anti-infeccións e como regulador da presión sanguínea. O NON se atopa no organismo da maioría dos seres vivos e son moitos os tipos de células que producen arginina a partir do aminoácido.Cando o NON se forma na capa celular máis interna das arterias, o endotelio, difúndese rapidamente a través das membranas celulares até as células dos músculos, relaxando os músculos contraídos e, por tanto, estendendo as arterias. Así, o NON controla a presión sanguínea e a distribución do sangue. Ademais, impide a formación de trombos, coácidos.
Cando o NON se xera en células nerviosas propágase rapidamente en todas as direccións, actuando sobre as células circundantes e modulando moitas funcións. E nas infeccións, por exemplo, nos glóbulos brancos do sangue prodúcese e desprende gran cantidade de óxido nítrico que, ao ser tóxico, ataca a bacterias e parásitos.
O Premio Nobel deste ano non foi casual paira os expertos na materia e pódese dicir que a comunidade científica internacional estaba a esperar dalgunha maneira, xa que o descubrimento ten una gran importancia conceptual paira explicar os fenómenos cardiovasculares e doutra banda abriu o camiño a moitas liñas de investigación.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
