"Para ser físico non fai falta ser un xenio e non fai falta unha vocación especial"
Con Sara Fernández Uria, non aparece moito. Fernández non sorprendeu por iso: "En definitiva, non teño tantas obras publicadas", aceptou. Pero, máis aló do seu nome, é innegable a discriminación que sofren as mulleres físicas, e así o sinalou Fernández: "É verdade que non só hai poucas mulleres físicas, senón que as hai, por iso seguro que falta moita información de Google respecto diso. A ver si arranxámolo! ".
De feito, comezou a estudar física na universidade "un pouco sen querer". Desde sempre lle gustaron as matemáticas, a natureza, a tecnoloxía... e ao principio tiña intención de facer algunha enxeñaría. Pero xusto cando tiña que entrar na universidade, crearon o dobre grao de Física e Enxeñaría Electrónica, e como era novo, elixiuse.
"Xa no primeiro ano deime conta de que o que realmente me gustaba era a física. agora, co tempo, acordeime de que os que máis me gustaban na escola eran matemáticas e física. Pero non sei si parecíame moi difícil, que non sería capaz de facelo, e por iso non me atrevín. E creo que a brecha de xénero que mencionamos antes en física está moi relacionada con iso, co mito do xenio. A idea que ten a sociedade é que para ser física tes que ter unhas capacidades especiais, que non é suficiente con traballar moito, e, xunto coa educación que recibimos as mozas, isto dificulta que unha moza de 16 a 17 anos elixa física".
Ademais, Fernández cre que estar tan mitificado afasta a física da sociedade. Con todo, el avanzou e deuse conta de que a xente de carreira era como ela. Ademais, tiñan un ambiente moi bo e axudábanse moito.
E así chegou á cosmología. "Foi sen pensar demasiado. Ao longo da carreira tiña claro que o que máis me gustaba era a física teórica, e ao elixir o traballo fin de grao falei cun profesor (agora o meu director de tese), porque el deunos unha materia moi teórica, pero en realidade non tiña moitas ideas de cosmología. Este traballo gustoume moito e propúxome facer unha tese doutoral. Así foi".
Neste sentido, Fernández quere deixar claro que a vocación non é absolutamente necesaria para ser física. Non nega que algúns teñan unha forte vocación, pero cando era mozo apértase moito con ela porque cría que tiña que ter unha paixón ou unha vocación especial. "E o que pasa é que non temos a oportunidade de coñecer o que nos gusta e saber que queremos facer para saber que fai falta tempo. Temos que ir probando as cousas, e ese foi o meu caso, por exemplo, así cheguei primeiro á física e logo á cosmología".
No mundo da gravitación cuántica
En concreto, investiga no campo da gravitación cuántica. Explica que se trata de conxugar a gravitación coa física cuántica. "Utilizamos a gravitación sobre todo para explicar a física a gran escala, por exemplo, o movemento dos planetas; e a mecánica cuántica para describir a pequena escala, por exemplo, como se move un electrón".
Pon un exemplo dun fenómeno no que ambos conflúen: buracos negros. "Os buracos negros teñen unha gran masa e crean entón un campo de gravidade moi violento. Pero ao mesmo tempo, ao abarcar un volume moi reducido, tamén necesitamos unha mecánica cuántica". Hoxe en día, con todo, os físicos non poden unir ambas as teorías. Aínda que o seu tema é moito máis específico, Fernández investiga neste campo.
A partir de agora, aínda que queira seguir profundando niso, ve moi difícil, porque a vida do investigador é moi precarizada. Por tanto, aínda que quixese facer un postdoctoral, non sabe si conseguirá avanzar. "O meu soño sería conseguir unha praza na universidade e ser profesor porque dou clases e gústame moito. Pero é difícil, moi difícil", afirma.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
