Destrución arbórea na península ibérica
C. M. O investigador forestal Brasier anunciou na revista “Nature” a catástrofe arbórea que se está producindo no suroeste da península ibérica e considerou conveniente resumir o exposto nas seguintes liñas.
Un grupo de alcornoques, aciñeiras e árbores do seu xénero enferman e matan ao longo da península ibérica. En 1991 rexistráronse 1.050 focos principais de enfermidade en 2,2 millóns de hectáreas analizadas no suroeste español. Entre eles detectáronse 265 focos do “Parque Natural de Alcornocales”, situado en Andalucía, cunha superficie total de 21,4 ha.
Máis da metade das árbores presentes nas zonas de enfermidade estaban enfermos ou mortos. Un fenómeno similar está a producirse no sur de Portugal, Italia, Marrocos e Tunes.
A mortalidade que se produciu a partir do ano 1900 no centro e leste de Europa, dentro do xénero Quercus, e tamén no Mediterráneo, atribuíuse á seca, a contaminación e o ataque de insectos e fungos.
Seguindo a invitación da Ministra Agraria Española e a Universidade de Algarve desde maio de 1991 até marzo de 1992, explorei algúns lugares da Península Ibérica nos que a arte baixou. Os síntomas e a distribución da enfermidade indicaban que o culpable podía ser o fungo Phytophthora. As árbores morrían de súpeto, un ou dous anos. A morte producíase en grupos situados xunto ao río, en vales e en depresións.
En ocasións a causa da súa desaparición foi atribuída á erosión da auga de choiva invernal ou ao arado da terra, e cando a desaparición é crónica atribúese á esterilidad da terra. Nesta última situación deterióranse tamén as matogueiras das terras.
As árbores que están a piques de morrer en chans secos teñen algunhas ramas mortas nas raíces. Co uso dun determinado beita de mazá e antibióticos, conseguiuse illar o patógeno Phytophthora cinnamomi. Conseguiuse illar leste patógeno en once das trinta zonas estudadas. Nas terras secas é moi difícil illar este patógeno e nós tamén triunfamos, sobre todo nas terras húmidas.
Phytophthora cinnamomi é un patógeno máis polifago que actúa sobre raíces a 25-30ºC. Crese que a orixe é de Nova Guinea e o home foi o distribuidor máis importante. Os danos producidos son os bosques de eucalitus do oeste de Australia e os restos de castiñeiros ocorridos no leste dos EEUU cara a 1900. Cara a 1940 estendeuse a Europa, creando una gran epidemia nos castiñeiros.
O patógeno que chegou a España e Portugal atopouse con novas terras aradas e invernos secos, ademais de sufrir os ataques de insectos e outros fungos a medida que as árbores se debilitaron.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
