Herri baten ondarea hiru eratakoa izan ohi da: materiala, kulturala eta biologikoa. Lehenengo biak ondo samar ulertzen ditugu, gure eguneroko bizitzaren oinarri baitira. Ostera, hirugarrena ez da behar bezala balioztatzen: berau errakuntza estrategiko barkatuezinekoa da, etorkizun hurbilean gero eta damu gehiago ekarriko diguna. Biodibertsitatea, izatez, aberastasun materialaren iturri potentzial oparoa da, gehienetan ustiatu gabekoa. Alabaina, munduko ondare biologikoa larriune ikaragarria nozitzen ari da: hurrengo 50 urteotan ez da munduan lekurik geratuko animalia eta landare gehienentzat. Alabaina, planeta honetako bizidunen eraniztasuna esploratu barik dago; biodibertsitate horren ikerketa, egungo zientziak dituen erronka handienetariko bat da, eta, aldi berean, baita gizateria osoaren beharrizan premiazkoenetarikoa ere.
Orain dela 65 milioi urte dinosauruak suntsitu zireneko arotik hona, biodibertsitatea beste inoiz baino larriago dabil. Arazoaren gune beroa oihan tropikaletan dago kokatuta: berez, 10 milioi espezie-edo bizi dira Lurrean, eta horietatiko % 50-90 oihan tropikaletan. Alabaina, berauetan urtean 17 milioi hektarea garbaltzen dira eta erritmo horrekin, zientzilarien ustez, espezie guztien % 20 suntsituta gerta daiteke hurrengo 30 urteotan.