Una nova forma do mundo
África desprázase lentamente cara ao norte. Non excede de 3 centímetros ao ano, pero non queda. Nalgún momento chocará contra Europa. A distancia entre Tunes e Nápoles será só uns poucos quilómetros se o movemento de África non cambia. Algúns expertos afirman que a colisión entre estes dous continentes provocará a sequedad do Mediterráneo e a creación dunha serra similar ao Himalaya no sur de Europa. Quizais sexa así, ou quizais non.
América desprázase cara ao oeste, afástase de Europa e achégase a Asia. Australia tamén se está movendo cara ao norte, cara a Asia, e vai rotando a medida que se move.
Á vista de todos estes movementos, parece que todos os continentes uniranse nunha inmensa zona terrestre, fóra da propia Antártida. Segundo algúns expertos, ese será o aspecto futuro do mapa da Terra, aínda que é imposible saber cando e como chegará esta situación.
A evolución actual dos continentes permite completar o mapa do futuro. Con todo, os expertos non saben exactamente como será, é una mera especulación. A longo prazo, polo menos éo, porque a predición do movemento continental é igual á predición meteorolóxica, é dicir, canto máis lonxe mírese no tempo, máis difícil é a predición. Hai que ter en conta moitos factores. Vese con relativa facilidade a situación que se vai a producir nuns poucos millóns de anos, pero o tempo que tardará en reunirse nun único supercontinente é moito maior, centos de millóns de anos, e se como cambia o movemento continental nese longo período de tempo.
Por iso, existen varias propostas sobre a situación futura. Roy Livermore, geólogo da Universidade de Cambridge, fixo una destas propostas. É un gran traballo, hai que ter en conta moitos factores. Con todo, o resultado é una especulación, só una especulación indemostrable. Livermo ri desta idea. "A beleza desta investigación é que non haberá ninguén naquela época paira ver se as nosas predicións son correctas ou non".
Hai que ter en conta que o próximo supercontinente crearase polo menos en 200 millóns de anos, segundo os expertos. Non só polo movemento dos continentes, senón tamén polo retrato da historia: o nacemento dos supercontinentes é un acontecemento cíclico. Prodúcese aproximadamente cada 500 millóns de anos. Chámanlle o ciclo de Wilson porque o geólogo canadense John Tuzo Wilson propúxoo.
Os geólogos están de acordo coa hipótese de que na historia da Terra formáronse e disolto catro supercontinentes. Algúns din que isto sucedeu outras dúas veces, pero non todos os expertos coinciden. Paira mirar cara atrás, estudan a idade das pedras, os fósiles e o paleomagnetismo, pero, do mesmo xeito que coas predicións anteriores, canto máis atrás mírese, máis difícil é predicir a distribución dos continentes. Ademais, non está claro cando se puxo en marcha a tectónica de placas na historia da Terra. Cando o planeta era novo, a xeoloxía da Terra era moi diferente, está claro que aínda non existía a tectónica de placas. A creación e fragmentación do catro supercontinentes abarcou os últimos 2.500 millóns de anos da historia da Terra. A historia xeolóxica dos 2.000 millóns de anos anteriores está demasiado lonxe paira coñecela.
Pero os expertos están convencidos de que o último supercontinente, Pangea, naceu fai 250 millóns de anos. Partindo da actual localización da cidade de Sydney, podían atravesar a Antártida, a India, África, Sudamérica, Norteamérica, Europa e Asia até o territorio de Singapura sen necesidade de embarcar en ningún momento.
A pangea rompeu e os seus fragmentos movéronse paira formar os continentes actuais. Pero xa están a formar un novo supercontinente. Como?
Pois hai dúas hipóteses principais. Algúns expertos aseguran que este próximo supercontinente será similar ao de Pangea. E outros propoñen un supercontinente diferente. Tamén se chama: Amasia. En principio non é a única proposta, pero en xeral pode describirse como: na orde de oeste a leste estarían África, Europa, Asia e Norteamérica no norte, e o "corno" de África (Somalia, etc.), Antártida, Australia e Sudamérica no sur. Una longa excursión por Amasia podería comezar hoxe na cidade de Dakar e terminar en Ushuaia sen cruzar o mar.
Con todo, o home non o verá. O camiño entre a nova Pangea ou Amasia é longo. Aínda que perduran os descendentes do ser humano, probablemente será outra especie. Se chega, este neogato deberá superar as violentas condicións e fenómenos xeolóxicos do clima até chegar a el. Pero iso é outra cousa.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
