Hasiera »   Gai librean »   Malkoaren biomarkatzaileak, begi-hanturaren adierazle

Os biomarcadores da bágoa, indicadores de inflamación ocular

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

Recentemente, membros do grupo de Oftalmobiología Experimental da Universidade do País Vasco (UPV/EHU), liderado pola catedrática Elena Veciño, publicaron a detección dun biomarcador en bágoas de pacientes con inflamación de ollos. A publicación é o resultado da colaboración entre a investigación básica e a clínica. En concreto, colaboraron os doutores Juan Durán do Outeiro e Arantxa Aceira, catedráticos de oftalmoloxía. Desta forma, no futuro poderase medir de forma obxectiva o grao de patoloxía ocular da conjuntivotxalasi que afecta á inflamación do ollo. Neste traballo comprobouse obxectivamente que se restablece o equilibrio na renovación da bágoa e que a inflamación diminúe tras a cirurxía.

Son moitas as patoloxías que afectan á bágoa e provocan incomodidade e irritación no paciente. Una destas patoloxías oculares é a conjuntivotxalasia, caracterizada pola existencia de placas conjuntivales redundantes na pálpebra inferior. Afecta sobre todo ás persoas maiores e pode deberse a cambios na vellez que se producen no tecido conectivo.

Hai dúas teorías que queren explicar este fenómeno. Segundo unha delas, o envellecemento é o responsable dos cambios que se producen nos compoñentes da pálpebra inferior, teoría que suxire que a presenza de inflamación na superficie ocular pode incrementar a dexeneración elástica. Así, a conjuntivotxalasia atrasa o proceso de renovación da bágoa, o que irrita o ollo, xa que se acumulan proteínas específicas que aumentan a actividade inflamatoria e provocan problemas aos pacientes como irritación, secado do ollo e visión tenaz.

No noso traballo tivemos en conta estes factores e quixemos avaliar a eficacia dun tratamento cirúrxico que consistía en retirar os pregos das pálpebras, tomouse una mostra de bágoas antes e despois da cirurxía e analizouse si existía algún indicio de marcador inflamatorio (ver bibliografía adxunta), xa que en estudos previos comprobouse que era moi importante.

No estudo participaron 12 pacientes que se atopaban nunha fase crítica da enfermidade, que non respondían o tratamento farmacolóxico e que requirían cirurxía de pálpebra. Tomáronse mostras de bágoas antes da cirurxía e ao cabo dun mes paira comprobar o efecto da cirurxía sobre a inflamación da pel do ollo. Seleccionouse a metaloproteinasa MMP-9 paira os biomarcadores. Trátase dunha encima MMP-9 que activa outras sustancias inflamatorias chamadas interleucinas que destrúen os tecidos da pálpebra.

Mediante a análise de mostras de bágoas comprobouse que a concentración da encima MMP-9 era significativamente maior en pacientes con conjuntivocotxalasia que nos sans de control, e que os niveis deste marcador diminuíron moito despois da cirurxía.

Tras cinco semanas de seguimento, todos os ollos sometidos a intervención cirúrxica tiñan una pel conjuntival suave e estable de novo e os defectos epiteliales melloraron na maioría dos casos.

Como conclusión podemos destacar a importancia dos biomarcadores paira patoloxías de pel de ollos nas que as mostras poden obterse mediante métodos non invasivos. A bágoa permite obter biomarcadores de certas patoloxías da pel do ollo e serve paira coñecer a causa e a resposta de certos tratamentos. Estes biomarcadores indícannos os procesos biolóxicos que se atopan alterados pola enfermidade, neste caso por exemplo, é posible que a inflamación teña una gran influencia na conjuntivotxalasia. O estudo permitiu demostrar mediante un método cuantitativo que a cirurxía foi adecuada, non só polos síntomas que presenta o paciente, que poden ser máis subxectivos, senón pola diminución da concentración dun determinado biomarcador.

Publicacións do grupo neste campo