Loita contra a noite (I)
Elhuyar Fundazioa
A verdade é que o escuro da noite, o terror da noite, en todo e no día a día, dificilmente podemos imaxinar aos que nos formamos na era da iluminación eléctrica, nin aos que coñeceron a iluminación de gas hai décadas. De cando en cando, en plena noite, cando un raio ou ou una avaría despréndanos das garras de Iberduero, neste caso deberiamos dicir dos fíos, en que caixón gardouse a antiga vela, ou seguramente aquel lucernario con pilas esgotadas deixábanos un raio cando empezamos a tirar, cando abrimos as xanelas e non vemos farois, só entón podemos reflexionar sobre algunha das noites.
Así mesmo, todos os días, cando pulsamos o interruptor situado en calquera das paredes adxacentes a calquera das casas ou edificios cunha inadvertida man e iluminamos a sala, oficina, sala, etc., nunca lembramos o longo camiño percorrido pola ciencia e a tecnoloxía paira chegar a iso.
Orixe da iluminación artificial: lume
A historia da iluminación artificial comeza co descubrimento do lume. Polo momento non está moi claro cando pasou iso. Con todo, sabemos que no paleolítico superior, fai uns 40.000 anos, os homes de Cro-Magnon servíanse do lume.
O lume é á vez fonte de luz e calor. No paleolítico a madeira e os ósos eran os combustibles paira o lume. O home necesitaba luz paira chegar e vivir até o fondo dos abrigos; atopou o modo de transportar o lume a través de una rama. Utilizábanse ramas de enebro que se queiman con luz intensa e pouco fume despegando.
Fachos e lámpadas de aceite
A primeira mellora foi fregar a rama con resina. Así naceron os fachos. O seguinte paso sería estabilizar esta fonte de luz paira facela máis cómoda e sustentable. Cambio de combustible, uso de graxas e aceites. Mediante a vertedura de aceite a un recipiente e a introdución dunha mucosa ou mecha (mecha formada por un fai de tubos capilares, como fíos de algodón), o aceite sobe por capilaridad por encima do moco. Ao arder o extremo do moco e reaccionar co osíxeno no aire, á temperatura da chama quéimase a graxa. Así naceu a lámpada de aceite ou candil.
Na lámpada de aceite, a misión da mucosa é levar a cantidade de combustible necesaria uniformemente até a chama. Pero paira conseguilo, ao ser a mucosa fixa, é necesario manter fixo o nivel de aceite no recipiente. Se o nivel de aceite baixa, a intensidade de luz diminuirá e finalmente apagarase. Paira evitar este problema, nalgunhas lámpadas o moco flota sobre o combustible, desprazándose co nivel de aceite e estabilizando a intensidade lumínica.
Neolítico (5000-2500 a.C.) usaron a olaría paira facer candís. Tamén se empregaron a pedra, o bronce e a fermentación paira a fabricación das lámpadas. Fenicios, egyptianos, gregos e romanos desenvolveron lámpadas de aceite moi finas, talladas e decoradas, que nun principio eran un mero instrumento, converténdose en elementos decorativos.
Durante o milenio, os fachos e as lámpadas de aceite foron os únicos instrumentos que a humanidade utilizou contra a noite.
Aparición da iluminación pública
Pode pensarse que na Antigüedad a iluminación pública apenas se utilizaba. En Atenas, por exemplo, non había luz nas rúas. Os candís só se colocaban nas rúas onde había prostíbulos; non paira iluminar a rúa, por suposto, senón paira indicar onde estaban os bordeis. Só en festas iluminábanse as rúas mediante filas de fachos.
Nos primeiros tempos de Roma, nas rúas só había faros sobre as portas dos prostíbulos. Os que ían saír á rúa pola noite debían levar fachos ou faros. Os ricos romanos tiñan un criado chamado lanternarius paira levar o farol polas rúas. Posteriormente, aos poucos vanse iluminando varias rúas principais, sobre todo nas grandes festas. Caligula foi o primeiro emperador que iluminou toda Roma mentres se celebraban os xogos nocturnos. Non podemos esquecer ao emperador Nerón nesta historia que estamos a contar. E é que á famosa Nerón débeselle un terrible “avance tecnolóxico”, pero a innovación é enorme: inventou fachos humanos. O cristián fregaba con resina e queimábaos vivos como espectáculo.
II. No século XX, os romanos empezaron a utilizar una vea de orixe quelesco, feita de cordeiro. A vela é un paso máis cara á lámpada de aceite (o combustible é sólido dando acceso ás graxas sólidas nesta historia: o billar e a cera. Por exemplo, as velas de cordeiro iluminaban as rúas de Antioquía IV. No século XX.
Durante moitos séculos as velas de cera eran utilizadas exclusivamente por grandes reis, príncipes e mandos da Igrexa, polo seu elevado prezo. Por exemplo –dando un gran salto na nosa historia–, na época do Louis XVI, a nobreza utilizaba veas de cera paira iluminar as salas dos palacios durante as festas nocturnas. Nas festas grandes queimábanse quince mil ou máis veas e os camareiros do palacio, cando ao día seguinte limpábanse as salas, recollían todos os restos de velas paira a súa posterior venda, co que o diñeiro recadado lles día suficiente paira gozar dunha xubilación tranquila.
Durante toda a Idade Media, así como no inicio do Renacemento, non se produciu ningún avance, tanto na iluminación pública como no privado. A iluminación pública era aínda máis escaso que no imperio romano. Desde o atardecer a única información paira os que ían saír polas rúas era a luz da dereita, fóra dos candís de varias torres.
O rei francés Louis XIV dotou a París de iluminación pública. Paira iso, instalou luminarias no centro de cada rúa e en ambos os extremos. Os argiontzios baixaban e subían cunha corda atada á parede, e só se utilizaban na zona invernal. Máis tarde, Louis XVI estendeu a iluminación pública a cidades de toda Francia, establecendo un novo imposto que cubra o seu custo.
XVIII. Novidades a partir do século
XVIII. No século XVIII moitos inventores tentaron solucionar o problema da iluminación pública. En 1769, Bourgeois de Chateaubriand inventou un electricista especial (que non producía sombras debaixo del por medio dun reflector ou reflector) que se implantou en certas zonas, pero non resultou moi cómodo: paira poder acendelo había que baixar até a altura da cera, limpalo, refugar a pantalla reflectora e encher o recipiente con aceite, todo iso en metade da rúa e obstaculizando o tráfico. Con todo, este sistema é o XIX. Permaneceu até principios do século XX.
Máis tarde, cara a 1820, apareceu a vela de parafina e a continuación, grazas ao traballo de Eugene Chevreul, comezou a producir estearina; desde entón as velas fabrícanse con estearina, que se queima moito mellor que as graxas que até entón se utilizaban.
As lámpadas de combustible líquido tiveron un rápido desenvolvemento no XVIII. A finais do século XX. Nas lámpadas antigas o moco era cilíndrico e cheo, o aceite subía dabondo, queimándose moito combustible, pero con déficit de osíxeno, é dicir, a combustión non era boa. Cando a combustión prodúcese nestas condicións, a chama é de cor vermella, emítese moito fume e os gases e vapores que escapan da chama sen queimarse manchan o aire da habitación, impedindo a respiración. Por tanto, a primeira mellora foi cambiar a forma do moco. A utilización de moco liso, aplanado, aumenta a superficie da chama mellorando así a combustión.
En 1784, o físico Aimé Argand inventou una lámpada de dobre corrente de aire, pero o farmacéutico francés Antoine Quinquet fixo una pequena mellora á lámpada de Argand e deulle o seu nome, que todos coñecemos. Argand, preocupada polo roubo que lle fixo Quinquet, volveuse tola. A lámpada Argand ten un moco cilíndrico construído e atópase no interior dunha cheminea de vidro. É mellor que a lámpada de muki laune, xa que o aire non só rodea a chama polo exterior, senón tamén polo interior. En consecuencia, os gases producidos polo combustible quéimanse completamente.
En 1800, Bertrand Guillaume Carcel inventou una lámpada cun nivel de aceite constante no quemador (lámpada Carcel), estabilizando a intensidade lumínica da lámpada. Una bomba accionada por un mecanismo de reloxaría envía o aceite desde o depósito de aceite situado a pé de lámpada até o quemador, devolvendo o exceso de envío desde un rebosadero até o recipiente. Tamén se inventaron outras lámpadas máis sofisticadas paira manter constante o nivel de aceite (ver na figura o funcionamento da lámpada chamada “Moderador”).
O petróleo tamén substituíu ao aceite, que se absorbe con capilaridad máis facilmente que o aceite. Ao queimar os gases do petróleo a unha temperatura moito menor que a do aceite, necesita una corrente de aire máis forte e ben regulada paira conseguir una boa combustión. Cando se cumpren estas condicións, o petróleo non xera ningún tipo de fume. Nestas lámpadas, o depósito de petróleo adoita estar relativamente afastado do quemador paira evitar o quecemento.
En 1.870 a lámpada de petróleo utilizábase en todo o mundo civilizado, entre outras cousas porque era bastante máis barata en comparación co resto de combustibles, como a cera, o aceite. O quinque foi a lámpada de petróleo máis utilizada, pero tamén se desenvolveron outros moitos tipos de lámpadas
Ademais do petróleo, utilizáronse como combustible bencín e aceites volátiles, pero son perigosos. Paira estes combustibles necesitábanse lámpadas especiais, xa que nos convencionais estes combustibles estourasen. Os aceites volátiles poden queimarse en lámpadas sen mucos.O aceite se evapora antes de chegar á chama, é dicir, o vapor ou o gas é o que se queima na chama.
XIII. No século XIX estendeuse a iluminación pública por combustibles líquidos ás cidades europeas e no XIX. Durou até mediados do século XX. Con todo, XIX. A loita contra a noite a principios do século XX supuxo un gran impulso cunha novidade: o gas de iluminación. No próximo número teremos noticia detallada.
Corte e detalles da lámpada chamada “moderador”
Funcionamento: o recipiente de aceite da lámpada é de chapa e o fondo é móbil, podendo elevarse mediante cremallera BB e roda de engranes D. Un peirao en espiral resiste o movemento do fondo e comprímese ao subir o fondo. Si co fondo móbil baixo vértese o aceite á lámpada, este queda encima, pero si accionamos ródaa D e subimos o fondo, o aceite pasará alén do fondo móbil pola depresión que se xera debaixo. A tira de coiro con fondo móbil compórtase como una válvula, deixando que o aceite pase cara abaixo e evitando que volva cara arriba. Ao soportar a presión do peirao e non poder pasar á parte superior do recipiente (a válvula impídeo), o aceite ascende polo tubo C. Este tubo (ver detalle) está formado por dúas tubaxes AA, a de menor diámetro está soldada ao fondo móbil e pode deslizarse dentro dun diámetro maior.
Cando o fondo móbil atópase na parte superior do recipiente e por tanto a presión do peirao é maior, a agulla moderadora G ocupa toda a parte interna do tubo A de menor diámetro e dificulta que o aceite poida subir polo tubo até o quemador. A medida que diminúe a presión do peirao, a parte da agulla moderadora G que se introduce no tubo A tamén será cada vez máis curta. Así, a redución da presión que impulsa o aceite cara arriba compénsase coa diminución da resistencia que o aceite atopa a subir. O aceite sobrante é cravado á aceitera mediante o tubo E.
Lámpada Cautius. Detalle de corte e quemador
Funcionamento: o moco é cilíndrico (quemador Argand), no que a chama sobresae só polo interior da mucosa, xa que a aresta superior do moco está cuberta por un pliegue ou pliegue do tubo a que suxeita a mucosa. Con esta disposición conséguese una mellor mestura de gases do aire e un quecemento do aire, aumentando a temperatura da chama. Un tubo concéntrico co tubo de apoio do moco envía aire polo exterior da chama.
O aire tamén ten acceso desde o interior do moco. No extremo superior do tubo interior do moco cilíndrico atópase un disco horizontal. Contra el diríxese a corrente de aire ascendente interna do moco, tomando una dirección radial interna cara a fóra e empuxando a chama cara a fóra. Con leste quemador conséguese una chama branco-branca e o moco non se carboniza. A altura da chama, e por tanto a intensidade lumínica, pódese regular mediante a panca c; se o tubo elévase até o punto b, a lámpada apágase. O petroleiro da lámpada é de metal e énchese polo punto e aínda que a lámpada estea acesa.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
