Hasiera »   Erreportajeak »   Fusio-energiaren bideetatik

Polas vías de enerxía de fusión

• Zabaldu:
• Twitter
• Facebook
• Emaila

O acceso á enerxía solar, das estrelas é un dos obxectivos máis desexados de todos os países do mundo. O soño da fusión nuclear suporía un gran logro paira o ser humano, una fonte de enerxía inesgotable. En consecuencia, un dos principais problemas actuais case desaparecería de súpeto. O soño está a facerse realidade, entre outras cousas porque o proxecto ITER está implicado, pero a fusión nuclear é un pasado.

Cando comezaron a investigar a fusión, na década de 1920, os máis optimistas dicían que en vinte anos os reactores baseados na fusión serían una realidade. A propia realidade deixou claro que a predición era demasiado optimista.

Nos reactores de fusión os núcleos de átomos lixeiros, normalmente os isótopos do hidróxeno --deuterio e tritio- únense formando núcleos máis pesados. Neste proceso libérase una enorme enerxía. Paira poder conseguir esta reacción de fusión é necesaria una temperatura extremo: 150 millóns de graos Celsius.

Cando se consegue levar a materia até esa temperatura ponse en estado de plasma, é dicir, convértese en gas quente formado por partículas con carga eléctrica. Leste plasma pódese almacenar nun reactor en forma de anel rodeado de campos magnéticos paira evitar que se arrefríe. A enerxía liberada pode utilizarse paira xerar electricidade ou, por exemplo, paira obter máis hidróxeno. O hidróxeno empregado na fusión obtense da electrólise da auga.

Si rendibilízase, a vía de fusión pode ser adecuada paira obter enerxía barata, abundante e segura. Pode quedar en calquera momento, pechando a billa do combustible e acabando a reacción. Tamén sería barato porque o deuterio e o litio que se utilizarían como combustible son case inesgotables. E pode dicirse que é bastante claro, porque a fusión non produce gases que aumenten o efecto invernadoiro. Só se xera o helio, gas utilizado con inchables.

Con todo, a fusión non é do todo limpa. Dentro do reactor, a partir do litio, xérase o tritio, gas radioactivo. As paredes do reactor, que recollen as radiacións do plasma, convértense co tempo en radioactivos, pero os expertos aseguran que esa radioactividade desaparece aos 50 anos, polo que non será un problema paira as xeracións futuras.

Con todas estas teorías, científicos internacionais queren construír un prototipo que produza enerxía mediante a fusión: Proxecto ITER. O proxecto pretende demostrar que a obtención de enerxía mediante a fusión é técnica e cientificamente posible, rendible. O reactor situarase en Francia, en Cadarache, preto de Aix-en-Provence. Ao cabo dun dez e once anos, empezarase a traballar. O centro ITER é o futuro, pero por suposto ten antecedentes.

Fusiones vía curta

Si empréndese a procura do pasado da fusión nuclear, a primeira parada que atopará o viaxeiro será novembro de 1993. Ese mesmo ano, investigadores da Universidade Princeton de Estados Unidos conseguiron una potencia de 5,6 megawatts utilizando o reactor de fusión Tokama paira a investigación. Dous anos antes, con todo, o centro científico británico de Oxfordshire, Culham, foi una noticia tras saber que o laboratorio JET alcanzou una potencia de 1,7 megawatts por fusión nuclear controlada. En ambos os casos a cantidade de enerxía obtida non é baixa, pero a enerxía utilizada paira a súa obtención foi maior.

A seguinte parada da viaxe cara atrás será a década de 1960, cando Tokamas comezou a beneficiarse do traballo das máquinas. Antes de avanzar, con todo, convén tomar un oco nesa estación paira dicir polo menos que é ese nome raro. É un instrumento nado na Unión Soviética, en forma de donuts, formado por electroimanes. No seu interior a materia transfórmase en plasma.

Tras o pequeno descanso, de novo cara atrás, aos anos 50, por unha banda, a invención do reactor Tokama na antiga Unión Soviética e por outro, a produción de enerxía de fusión a gran escala.

Estados Unidos, a Unión Soviética, Gran Bretaña e Francia fabricaron e probaron armas termonucleares nos anos 50. Nalgunhas destas probas tamén se liberou enerxía de fusión, innegable, e en gran cantidade, ao ser innegable, pero non era enerxía controlada, era una explosión súbita. Evidentemente, un proceso deste tipo non é nada adecuado paira producir enerxía, electricidade.

Cun salto que non necesita moita enerxía, en retroceso aos anos 30. Foi entón cando se conseguiu por primeira vez a fusión nuclear artificial mediante a utilización dun ciclotrón ou acelerador de partículas. A enerxía natural de fusión, a enerxía das estrelas, vén de fai miles de millóns de anos.

E así, de súpeto, a viaxe ao pasado terminou. Na actualidade, o proxecto ITER é a realidade, ata que o proxecto convértase nun prototipo paira poder construílo, en obras previas, tramitacións, oportunidades de negocio... O tempo dirá si será rendible ou non.