A UPV/EHU aclara a historia dos xigantescos amonios de Mutriku
Tras máis de 40 anos de traballo en Mutriku recollendo amonios xigantes, os fósiles do dúo Jesus Narvaez Amasorrain e Esperanza Azkarraga Larzaguren chegaron á UPV. Os paleontólogos da UPV/EHU están a traballar nas hipóteses que desvelan o misterio dos enormes amores de Mutriku.
Asier Hilario Orús, director científico do Geoparque da Costa Vasca, mostrou a súa satisfacción pola investigación. Os amonites son espectaculares, oscilan entre 30 e 50 cm sobre o diámetro normal de 4 cm. Narváez e Azkarraga, Saturraran e Mutriku estiveron recollendo durante décadas enormes amonites, que permitiron aos científicos descubrir que naquela zona e durante dous millóns de anos formáronse grandes amonites.
“A colección é moi grande, de 150 fósiles. Pero non sabiamos a súa historia. Por que son xigantes nesa zona? En Ondarroa e Deba tamén hai amonitas en rocas da mesma idade, pero o seu tamaño é normal. Tiñamos moitas preguntas: por que se gigaron nese lugar e nese momento? Se gigaron de súpeto ou aos poucos? Se gigaron todas as especies de amonitas da zona ou só unhas poucas?”.
O paleontólogo da UPV-EHU Mikel López Horgue, experto en amonoideos, traballou no estudo dos fósiles. En primeiro lugar, Narváez e Azkarate tiveron que pór no mapa todos os amores que colleran paira saber exactamente onde os colleron. Despois de 40 anos, seguían lembrando onde colleran os 150 fósiles. De feito, tomáronse un gran traballo sacándoos da roca, o que lles levou a cravalos na memoria. En moitas ocasións, só una pequena parte do fósil queda ao descuberto, o resto cuberto de pedra. Por tanto, necesitaban días paira extraelo e limpalo con sinceridade. Especializáronse na extracción de fósiles das rocas.
“Todos eles tiveron que situarse geológicamente non só no mapa. Os paleontólogos construíron una columna estratigráfica, estratificada. Debuxáronse os amonites un a un e colocáronse en que capa apareceron.Así se aclarou cando empezaron a gigar”, explica Hilario.
Os achados de Mutriku corresponden aos amonites do Cretácico inferior (Albiar) de fai entre 100 e 110 millóns de anos. Son, por tanto, finais da evolución desta familia de amonitas. É interesante investigar que cambios sufriron naquela época paira comprender como logo pasaron a outras formas, a outras especies.
Avoíñas femias postas?
Aínda non aclararon por que se gigaron en Mutriku, pero teñen algunha hipótese. “Pode haber máis dunha razón paira gigantear os amonites: a aparición dunha patoloxía, por exemplo. Nalgúns moluscos describiuse que os vermes parásitos aliméntanse das gónadas, convertidas en eunuko "". Ao castrar pódese desenvolver a xigantesca. Pero non é o caso das amonitas de Mutriku, porque vendo a ornamentación das cunchas habemos visto que son maiores”, di López.
O aumento de tamaño pode estar relacionado coa reprodución. De feito, os amonitas son parentes de polbo e chipirón, coleoideos. Os polbos e chipirones actuais teñen una particular estratexia reprodutiva: a semelparidad. Una vez na vida pon os ovos e morren. Iso si, nese momento pon miles de ovos. Crese que os amonitas tamén terían a mesma estratexia paira ser descendentes. “O que vimos nas cunchas das enormes bochas de Mutriku coincide con este sistema reprodutivo”, afirma López. “Os ammonites teñen as cunchas tabicadas e estes tabiques separan varias habitacións. O corpo principal do animal estaba na última habitación, cos brazos cara ao exterior e parte do corpo rodeando o final da cuncha. Ao estar o corpo principal do animal nesta última sala, producíase a produción de ovos.E no caso das amonitas de Mutriku, esta cámara exterior é moi grande. Por tanto, una forma de reprodución eficaz podería ser a de gigantear”.
Con todo, paira poder crecer tanto se necesitan unhas condicións moi boas. Os paleontólogos da UPV-EHU saben que os sedimentos nos que apareceron os amonites quedaran rexistrados os fluídos dunha vertedura hidrotermal da época. "Esta vertedura foi moi adecuado paira o crecemento das comunidades bacterianas e bivalvas, e é posible que o amonio aprovéiteas paira alimentarse e desovar. Por tanto, as avoíñas femias postas podían ser os xigantes amontitos de Mutriku. Pero aínda non é máis que una hipótese”, lembrou López. “Hai que facer máis investigación”.
Fin dos amonites
López considera, ademais, que en moitas especies animais obsérvase una tendencia filogenética a aumentar de tamaño na evolución. Invertebrados e vertebrados. “Sabemos que os elefantes iniciais eran menores que os actuais. E os seres humanos tamén temos esa tendencia. Por que non os amonitas? A tendencia filogenética é típica de aumento, xusto antes da destrución da especie. Ou aumentalo, triturarlo ao final e destruílo. Nesta familia de amamones de Mutriku obsérvase que ao longo de todo o Albiar e a nivel mundial fóronse incrementando en tamaño e que a partir de aí reducíronse e destruíron. O fin da filogenia previa á desaparición dos amonites pode ser a gigantescencia dos amonitas”.
Hilario, director científico do Geoparque da Costa Vasca, deu un gran valor aos amonitas. E lembrou que os amantes xigantes de Mutriku están expostos no Museo Nautilus e na súa novo aula didáctica inaugurada.
Zu idazle
Zientzia aldizkaria
